وای بر اِفرایِم
1 وای بر تاجِ فخر میگسارانِ اِفرایِم،
و بر گُلِ پژمردنیِ زیباییِ پرجلالش،
که بر سر وادی حاصلخیزِ مغلوبانِ شراب است!
2 هان خداوند کسی نیرومند و توانا دارد،
که چون توفانِ تگرگ و تندبادِ ویرانگر،
و همچون رگبارِ باران شدید و سیلآسا،
آن را به دست خود بر زمین خواهد افکند.
3 آری آن تاج فخرِ میگساران اِفرایِم
لگدمال خواهد شد؛
4 و آن گل پژمردنیِ زیباییِ پرجلال او
که بر سر وادی حاصلخیز خودنمایی میکرد،
مانند انجیر رسیده پیش از موسم حصاد خواهد بود
که تا کسی آن را بیند،
به دست خود چیده، فرو میبلعد.
5 در آن روز، خداوند لشکرها برای باقیماندگان قوم خویش
تاج جلال و افسر زیبایی خواهد بود،
6 و روحِ انصاف برای آن که به داوری نشیند
و قوّت برای آنان که جنگ را نزد دروازه دفع میکنند.
7 اینان نیز از فرط شراب افتان و خیزانند
و از میگساری بر پا نتوانند ایستاد:
کاهنان و انبیا از فرط شراب افتان و خیزانند،
و از میخوارگی منگ شدهاند؛
آنان از میگساری بر پا نتوانند ایستاد،
هنگام دیدن رؤیا تِلوتِلو میخورند
و به وقت حکم دادن میلغزند!
8 سفرهها جملگی از قی پوشیده است،
حتی یک جای پاک نیز باقی نمانده است.
9 «معرفت را به کِه خواهد آموخت؟
و پیام را به کِه خواهد فهمانید؟
آیا به کودکانِ تازه از شیر بازداشته؟
یا به اطفال تازه از پستان برگرفته؟
10 زیرا که برای آنان کلمات بیمعنی
و عبارات نامفهوم است،
کلمهای اینجا و کلمهای آنجا!»
11 پس اکنون با لبانی اَلکَن و زبانی غریب
با این قوم سخن خواهد گفت،
12 قومی که بدیشان فرموده بود:
«استراحتگاه همین است؛
پس خستگان را استراحت بخشید!
و مکان آرامی همین است؛»
اما نخواستند بشنوند.
13 پس حال کلام خداوند برای ایشان
کلمات بیمعنی و عبارات نامفهوم خواهد بود،
کلمهای اینجا و کلمهای آنجا،
تا رفته، از پشت بیفتند
و مجروح گشته، در دام گرفتار آیند و اسیر گردند.
14 پس ای تمسخرگرانِ حاکم بر این قوم در اورشلیم،
اکنون کلام خداوند را بشنوید:
15 زیرا گفتهاید: «با مرگ عهد بستهایم،
و با هاویههمپیمان گشتهایم.
آنگاه که توفان سهمگین بگذرد
به ما نخواهد رسید،
زیرا که دروغ را پناهگاه خود ساختهایم
و ناراستی را مخفیگاه خویش.»
16 پس خداوندگارْ یهوه چنین میگوید:
«اینک در صَهیون سنگ بنیادی مینهم،
سنگ آزموده شده،
و سنگ زاویۀ گرانبها
به جهت پی مستحکم؛
آن که توکل کند
هراسان نخواهد شد.
17 من انصاف را ریسمان اندازهگیری،
و عدالت را طراز خواهم ساخت.
تگرگْ پناهگاه شما یعنی دروغ را خواهد رُفت،
و سیلابْ مخفیگاه شما را خواهد بُرد.»
18 عهدتان با مرگ فسخ خواهد شد
و پیمانتان با هاویه استوار نخواهد ماند.
آنگاه که توفان سهمگین عبور کند
شما را پایمال خواهد کرد.
19 هر بار که بگذرد شما را خواهد برد،
زیرا که هر بامداد خواهد گذشت،
هر روز و هر شب.
درک این پیام
وحشت محض در پی دارد!
20 بستر کوتاهتر از آن است که بتوان بر آن دراز کشید،
و رویانداز تنگتر از آن که کسی خویشتن را بپوشاند.
21 زیرا خداوند بر خواهد خاست،
چنانکه در کوه فِراصیم کرد؛
و خویشتن را بر خواهد انگیخت،
چنانکه در وادی جِبعون کرد؛
تا عمل خویش را به جا آورَد،
عمل عجیب خود را،
و تا کار خویش را به انجام رسانَد،
کار غریب خود را!
22 پس حال از تمسخر بازایستید
مبادا بندهایتان محکم شود.
زیرا من از هلاکت و تقدیری شنیدهام
که از جانب خداوندگار، خداوند لشکرها
بر تمامی زمین مقدر است.
23 گوش فرا دهید و صدایم را بشنوید؛
توجه کنید و به سخنانم گوش بسپارید.
24 آیا آن که به جهت بذرپاشی شخم میزند
پیوسته چنین میکند؟
آیا پیوسته زمین را میشکافد
و آن را شیار میکند؟
25 آنگاه که زمین را هموار ساخت،
آیا گشنیز نمیپاشد و زیره نمیافشاند؟
آیا گندم در شیار نمیکارد،
و جو را در جای معین خود نمیگذارد
و چاوداردر حدود مزرعه نمیکارد؟
26 خدایش او را تعلیم میدهد،
و طریق درست را بدو میآموزد.
27 زیرا گشنیز را با گردونۀ تیز نمیکوبند
و چرخ گاری را بر زیره نمیگردانند،
بلکه گشنیز را به عصا میزنند،
و زیره را به چوب.
28 گندم باید به جهت تهیۀ نان آرد شود،
پس برزگر آن را تا ابد خرمنکوبی نمیکند.
چرخ گاری را بر آن میگرداند،
اما اسبانش آن را آرد نمیکنند.
29 این همه از جانب خداوند لشکرهاست،
که مشورت او شگفتانگیز است
و حکمتش بس عظیم.