خدای حقیقی و بتها
1 ای خاندان اسرائیل، کلامی را که خداوند به شما میگوید، بشنوید!
2 خداوند چنین میفرماید:
«راه و رسم دیگرْ قومها را نیاموزید،
و از نشانههای آسمان مهراسید،
هرچند دیگرْ قومها از آنها در هراسند.
3 زیرا رسوم این قومها باطل است:
درختی از جنگل میبُرند
و صنعتگر با قلم خویش به آن شکل میدهد.
4 سپس آن را به طلا و نقره میآراید،
و به میخ و چکش استوار میسازد تا تکان نخورد.
5 آنان همچون مَتَرسک در بُستانِ خیارند،
که سخن گفتن نتوانند،
و آنها را حمل باید کرد،
از آن رو که راه رفتن نتوانند.
از آنها مهراسید،
زیرا نه بدی توانند کرد
و نه نیکی!»
6 ای خداوند، چون تو کسی نیست!
تو عظیمی، و نامت عظیم در قدرت!
7 ای پادشاه قومها،
کیست که از تو نترسد؟
زیرا که این تو را میشاید!
چراکه در میانِ جملۀ حکیمان قومها
و در همۀ ممالک ایشان،
چون تو کسی نیست.
8 آنان جملگی ابلهند و نادان،
زیرا تعلیم بتها چوب است و بس!
9 نقرۀ چکشخورده از تَرشیش میآورند،
و طلای ناب از اوفاز.
این بتها کارِ صنعتگرند،
و عمل دستانِ زرگر؛
پوشش آنها لاجورد است و ارغوان،
همۀ آنها کار مردانی است چیرهدست.
10 اما یهوه خدای حقیقی است؛
اوست خدای زنده و پادشاه جاودان.
از غضب او زمین به لرزه درمیآید،
و قومها را در برابرِ قهرش تابِ تحمل نیست.
11 بدیشان چنین بگویید: «خدایانی که زمین و آسمان را نساختهاند، از روی زمین و از زیر آسمان نابود خواهند شد.»
12 او زمین را به قوّت خویش ساخت،
و جهان را به حکمت خویش استوار کرد،
و آسمانها را به فهم خویش گسترانید.
13 چون ندا درمیدهد، غوغای آبها در آسمان پدید میآید؛
او ابرها را از کَرانهای زمین برمیآورَد؛
برقها برای باران میسازد،
و باد از خزانههای خویش بیرون میآوَرَد.
14 آدمیان جملگی ابلهند و نادان؛
هر زرگری از تمثالهای تراشیدۀ خویش سرافکنده خواهد شد،
زیرا بتهای ریختهشدهاش دروغین است،
و هیچ نَفَسی در آنها نیست.
15 آنها بیارزشند و اسباب مسخره،
و در روز محاکمه تلف خواهند شد.
16 اما آن که نصیب یعقوب است، مانند آنها نیست،
زیرا اوست سازندۀ همۀ موجودات.
اسرائیل قبیلۀ میراث اوست،
نام او خداوند لشکرهاست.
هلاکت آینده
17 ای کسانی که در محاصرهاید،
بُغچۀ خویش از زمین برگیرید!
18 زیرا خداوند چنین میفرماید:
«این بار ساکنان این سرزمین را
گویی با فَلاخَن بیرون خواهم افکند،
و ایشان را مضطرب خواهم ساخت تا بفهمند.»
19 وای بر من، به سبب جراحتم!
زخم مرا علاجی نیست!
اما گفتم، «این مصیبت من است،
و باید آن را تحمل کنم.»
20 خیمهام ویران گشته،
و طنابهایم جملگی گسسته است؛
فرزندانم از نزدم رفتهاند،
و دیگر در کنارم نیستند؛
کسی نیست که دیگر بار خیمهام را بِگُسترَد،
و پردههایم را بر پا دارد.
21 زیرا شبانان ابلهند،
و از خداوند مسئلت نمیکنند؛
پس کامیاب نمیشوند،
و تمامی گلۀ آنها پراکنده است.
22 بشنوید! صدای خبری میآید!
آشوبی عظیم از سرزمین شمال،
تا شهرهای یهودا را ویران کند،
و آنها را لانۀ شغالان سازد.
دعای اِرمیا
23 ای خداوند، میدانم که راه انسان از آنِ او نیست،
و آدمی که راه میرود، قادر به هدایت قدمهای خویش نمیباشد.
24 ای خداوند، مرا اصلاح کن،
اما نه با خشم بلکه به انصاف خویش،
مبادا نابودم سازی.
25 غضبت را بر قومهایی بریزکه تو را نمیشناسند،
بر طوایفی که نامت را نمیخوانند؛
زیرا ایشان یعقوب را فرو بلعیدهاند؛
او را فرو بلعیده و تباه ساختهاند،
و کاشانهاش را ویران کردهاند.