Author: admin

با تمام دل خود بر خداوند توکل کن

1 پسرم، تعلیم مرا از یاد مبر

بلکه دل تو فرمانهای مرا نگاه دارد،

2 زیرا بر روزها و سالهای عمرت خواهد افزود

و سعادتمند خواهی شد.

3 مگذار محبت و وفاداری هرگز ترکت کنند؛

آنها را بر گردن خود بربند

و بر لوحِ دلِ خویش بنگار.

4 آنگاه در نظر خدا و انسان

التفات و نیکنامی خواهی یافت.

5 با تمامِ دلِ خود بر خداوند توکل کن،

و بر عقل خویش تکیه منما؛

6 در همۀ راههای خود او را در نظر داشته باش،

و او طریقهایت را راست خواهد گردانید.

7 خویشتن را حکیم مپندار؛

از خداوند بترس و از شرارت دوری کن.

8 این برای ناف تو شفا

و برای استخوانهایت مغز خواهد بود.

9 خداوند را با دارایی خود حرمت دار

و با نوبرهای همۀ محصول خویش؛

10 آنگاه انبارهایت به وفور نعمت پر خواهد شد

و چَرخُشتهایت از شراب تازه لبریز خواهد گشت.

11 پسرم، تأدیب خداوند را خوار مشمار،

و از توبیخ او بیزاری مجو،

12 زیرا خداوند آنان را که دوست می‌دارد، تأدیب می‌کند

چنانکه پدری، فرزند خویش را که مایۀ خشنودی اوست.

خوشا به حال کسی که حکمت را بیابد

13 خوشا به حال کسی که حکمت را بیابد

و شخصی که فهم را به دست آورد.

14 زیرا تجارتِ آن از تجارت نقره سودآورتر است

و محصول آن از طلا نیکوتر.

15 از یاقوت گرانبهاتر است،

و هیچ‌یک از نفایس تو با آن برابری نتواند کرد.

16 بر دست راستش عمر دراز است

و بر دست چپش دولت و حشمت.

17 راههایش، راههایی است دلپذیر

و همۀ طریقهایش، سلامتی.

18 آنان را که به دستش آرند، درخت حیات است

و آنان را که به چنگش گیرند، برکت.

19 خداوند به حکمت خود زمین را بنیان نهاد،

و به عقل خویش، آسمانها را استوار ساخت.

20 به دانش او، ژرفاها منشق گردید

و ابرها شبنم را بارانید.

21 پسرم، خردمندی و دوراندیشی را پاس دار

و مگذار از نظرت دور شوند؛

22 آنها جان تو را حیات خواهند بخشید

و زینت‌بخش گردن تو خواهند بود.

23 آنگاه در امنیت راه خواهی پیمود

و پایت نخواهد لغزید.

24 چون به خواب روی ترسان نخواهی بود

و چون بیارامی، خوابت شیرین خواهد بود.

25 از بلایِ ناگهان بیم نخواهی داشت

و نه از هلاکتِ شریران، چون واقع شود.

26 زیرا خداوند، مایۀ اطمینان تو خواهد بود

و او پایت را از دام نگاه خواهد داشت.

27 احسان را از مستحق آن دریغ مکن،

آنگاه که انجامش در توانِ دست توست.

28 به همسایه‌ات مگو: «برو و بازگرد، و فردا به تو خواهم داد» –

با اینکه هم‌اکنون در دست توست.

29 در اندیشۀ بدی کردن بر همسایه‌ات مباش

که در کمال اعتماد، کنار تو ساکن است.

30 با کسی که به تو بدی نکرده،

بی‌سبب جدال مکن.

31 بر مرد خشونتکار حسد مبر

و هیچ‌یک از راههایش را برمگزین.

32 زیرا خداوند از شخص منحرف کراهت دارد،

اما صالحان را مَحرم راز خود می‌سازد.

33 لعنتِ خداوند بر خانۀ شریران است،

اما مسکنِ پارسایان را برکت می‌دهد.

34 او تمسخرگران را تمسخر می‌کند،

ولی فروتنان را فیض می‌بخشد.

35 حکیمان وارث عزّت می‌شوند،

اما نصیب جاهلان رسوایی خواهد بود.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PRO/3-bd8e4d5c6320217ddd8ee34b0b449192.mp3?version_id=118—

برتری حکمت

1 ای پسران، به رهنمود یک پدر گوش فرا دهید؛

توجه کنید تا فهم را به دست آورید.

2 من شما را آموزشِ نیکو می‌دهم،

تعلیم مرا ترک مکنید.

3 زیرا که من نیز پدر خود را پسر بودم

و عزیز و یگانه در چشم مادرم.

4 پدرم مرا آموخته، می‌گفت:

«دل تو به سخنان من تمسک جوید؛

فرامین مرا نگاه دار تا زنده بمانی.

5 حکمت را کسب کن و فهم را به دست آور؛

کلمات دهانم را از یاد مبر و از آنها انحراف مورز.

6 ترکش مکن که نگاهبان تو خواهد بود؛

دوستش بدار که از تو مراقبت خواهد کرد.

7 حکمت، برترین است، پس حکمت را به دست آور؛

به بهای همۀ دارایی خویش، فهم را کسب کن.

8 آن را برافراز که تو را سرافراز خواهد ساخت؛

آن را در بر گیر که تو را عزّت خواهد بخشید.

9 تاج زیبایی بر سرت خواهد نهاد

و افسر جلال به تو خواهد بخشید.»

10 پسرم! گوش فرا ده و آنچه می‌گویم بپذیر

که سالهای عمرت بسیار خواهد شد.

11 من راه حکمت را به تو می‌آموزم

و در مسیر راست هدایتت می‌کنم.

12 چون در راه بروی، قدمهایت را مانعی نخواهد بود؛

چون بدوی، نخواهی لغزید.

13 رهنمود را به چنگ گیر و آن را فرو مگذار؛

پاسش بدار، زیرا که حیات توست.

14 به راه شریران پا مگذار

و در طریق بدکاران گام مزن.

15 از آن دوری کن و در آن ره مسپار؛

از آن، روی بگردان و به راه خویش رو.

16 زیرا تا شرارتی نکنند نمی‌خُسبند،

و تا کسی را نلغزانند خواب به چشمشان نمی‌آید.

17 نانِ شرارت را می‌خورند

و شرابِ خشونت را می‌نوشند.

18 طریق پارسایان همچون طلوع سپیده‌دمان است،

که تا روشنایی نیمروز، نور آن هر دم فزونی می‌گیرد.

19 اما راه شریران همچون تاریکیِ غلیظ است

و نمی‌دانند که از چه می‌لغزند.

20 پسرم، به آنچه می‌گویم توجه کن؛

و به سخنانم نیک گوش فرا ده.

21 آنها را از نظر دور مکن

بلکه در قلبت نگاهشان بدار؛

22 زیرا برای یابندگان خود حیاتند

و شفا برای تمامیِ تن ایشان.

23 دل خویش را با مراقبتِ تمام پاس بدار،

زیرا سرچشمۀ امور حیاتی است.

24 کج‌گویی را از دهان خود بزدای؛

و بدسخنی را از لبان خویش دور کن.

25 چشمانت مستقیم به جلو بنگرد،

مژگانت راست به جلو باشد.

26 مسیر پاهای خویش را هموار گردان

که همۀ راههایت استوار خواهد شد.

27 به راست یا چپ کج مشو؛

پای خویش از شرارت نگاه دار.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PRO/4-66aebc4918e6f194b3faf5544bb34190.mp3?version_id=118—

هشدار علیه زنا

1 پسرم! به حکمت من توجه کن،

و به بصیرت من نیک گوش فرا ده؛

2 تا دوراندیشی را پاس داری

و لبانت معرفت را نگاه دارد.

3 زیرا از لبان زن زناکار عسل می‌چکد،

و زبان او از روغن چربتر است.

4 اما سرانجامش همچون اَفسَنطین، تلخ است،

و تیز همچون شمشیرِ دو دم.

5 پاهایش به کام مرگ فرو می‌رود؛

و گامهایش مستقیم به گورمی‌انجامد.

6 به راه حیات هرگز نمی‌اندیشد؛

گمراه است، اما این را نمی‌داند.

7 پس اکنون، پسرمبه من گوش فرا ده،

و سخنان زبانم را ترک مگو.

8 راه خویش از او دور نگاه دار

و به درِ خانه‌اش نزدیک مشو.

9 مبادا عنفوان جوانیخود را به دیگران بدهی

و سالهای خویش را به آن که بی‌رحم است.

10 مبادا بیگانگان از دولت تو سیر شوند

و دسترنج تو، خانۀ غریبه را آباد کند؛

11 و در پایانِ عمر، ناله سر دهی،

آنگاه که گوشت و تَنَت زایل شده باشد.

12 و بگویی: «دریغا که از تأدیب بیزار بودم!

و افسوس که دل من توبیخ را خوار شمرد!

13 آوای معلمانِ خویش نشنیدم

و به آموزگاران خود گوش فرا ندادم.

14 و در میان قوم و جماعت،

به لبۀ پرتگاه رسیده‌ام.»

15 آب را از منبعِ خودت بنوش،

آب گوارا را از چاهِ خویشتن.

16 چرا چشمه‌هایت در کویها جاری شود

و نهرهایت در معابر عمومی؟

17 بگذار تنها از آن تو باشند

و بیگانگان را در آنها سهیم مساز.

18 سرچشمه‌ات مبارک باد،

و از همسر روزگار جوانیِ خویش شادمان باش؛

19 همچون غزالی دلپذیر و آهویی زیبا،

پستانهایش تو را همیشه خرّم سازد

و عشق او سرمستت کند.

20 چرا سرمستِ زنِ بیگانه باشی

و با زنِ زناکار هم‌آغوشی کنی؟

21 زیرا راههای انسان در برابر چشمان خداوند است

و همۀ طریقهای او را می‌سنجد.

22 بدکاریهای شریر به دامش می‌افکنَد،

و در بندِ گناهان خویش گرفتار می‌آید.

23 از بی‌ادبی خواهد مرد،

و از جهلِ بسیار گمراه خواهد شد.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PRO/5-6b61bbfe82d08e726b22ae553a118e10.mp3?version_id=118—

هشدار علیه بی‌خردی

1 پسرم، اگر برای دیگری ضامن شده‌ای

و برای بیگانه تعهد سپرده‌ای؛

2 اگر از سخنان زبانت به دام افتاده‌ای

و از کلام دهانت گرفتار آمده‌ای؛

3 پس، پسرم، چنین کن تا رهایی یابی،

زیرا به دست دیگری افتاده‌ای:

برو و خویشتن را فروتن ساز

و به او التماس کن!

4 خواب به چشمانت راه مده،

و نه سنگینی به پِلکهایت.

5 خود را همچون غزالی از کمند شکارچی برهان،

و همچون پرنده‌ای از دام صیاد.

6 کاهِلاٰ! نزد مورچه برو،

و به راههایش بیَندیش و حکمت بیاموز!

7 که او را نه فرمانده‌ای است

و نه صاحبمنصب و حاکمی؛

8 با این همه، توشۀ خود در تابستان فراهم می‌کند

و آذوقۀ خویش در موسم حصاد گرد می‌آورد.

9 کاهِلاٰ! تا به کی خواهی خُفت؟

و از خوابِ خود کی بر خواهی خاست؟

10 اندکی خفتن و اندکی چُرت زدن،

و اندکی دست بر دست گذاشتن برای استراحت،

11 و فقر همچون راهزن بر تو خواهد تاخت

و ناداری، به‌سان مردی مسلح.

12 شخص رذل و خبیث

با زبانی کج می‌گردد،

13 با چشم چشمک می‌زند،

با پا علامت می‌دهد،

به انگشت اشاره می‌کند،

14 با دلی منحرف شرارتها ابداع می‌کند

و هر دَم تخم نفاق می‌پاشد.

15 از این رو، ناگهان بلا بر او نازل خواهد شد،

و در دَمی، از پا در خواهد آمد و علاجی نخواهد بود.

16 شش چیز است که خداوند از آنها بیزار است،

بلکه هفت چیز، که از آنها کراهت دارد:

17 چشمان متکبر، زبان دروغگو،

دستانی که خون بی‌گناه را می‌ریزد،

18 دلی که نقشه‌های شریرانه می‌کشد،

پاهایی که برای بدی تیزرو است،

19 شاهد دروغینی که دروغها می‌بافد

و آن که تخم نفاق میان برادران می‌پاشد.

هشدار علیه زنا

20 پسرم، فرمان پدر خود را نگاه دار

و رهنمود مادر خویش را ترک مکن.

21 آن را همیشه بر دل خود بَربند

و بر گردن خویش بیاویز،

22 که در حین راه رفتن، راهنمای تو خواهد بود؛

و چون بخوابی، تو را نگاهبانی خواهد کرد؛

و آنگاه که برخیزی، با تو سخن خواهد گفت.

23 زیرا آن فرمان، چراغ است

و آن رهنمود، نور،

و توبیخ‌های ادب‌آموز،

راه حیات،

24 تا تو را از زنِ شریر حفظ کند

و از زبانِ چربِ زنِ زناکار.

25 هوسِ زیبایی او در دل مپرور

و مژگانش تو را اسیر مسازد،

26 زیرا زن فاحشه را به قُرصی نان می‌توان داشت،

اما زن زناکار در پی صیدِ جانی گرانبهاست!

27 آیا کسی تواند آتش را در آغوش گیرد

و جامه‌اش نسوزد؟

28 آیا کسی تواند بر اخگرهای سوزان راه رود

و پاهایش نسوزد؟

29 نیز چنین است آن که با زنِ همسایه‌اش بخوابد،

زیرا هر که او را لمس کند از مجازات نخواهد رَست.

30 دزدی را که تنها برای سیر کردن شکم خود در وقت گرسنگی

دزدی کند، تحقیر نمی‌کنند.

31 با این حال، اگر گرفتار شود باید هفت برابر تاوان دهد،

و چه بسا که به بهای همۀ اموال خانه‌اش تمام شود.

32 اما مردی که با زنی زنا می‌کند عاری از عقل است؛

آنکه چنین کند خویشتن را هلاک می‌سازد!

33 آسیب و شرم نصیبش خواهد شد

و ننگش هرگز پاک نخواهد گشت.

34 زیرا غیرت، خشم شوهر را بر خواهد انگیخت

و چون به انتقام برآید رحم نخواهد کرد.

35 هیچ غرامتی به چشمش نخواهد آمد

و هر اندازه هم که بر هدیه‌ها بیفزایی، نخواهد پذیرفت.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PRO/6-1c997a8fdac7bc810bbcbdd56f226e41.mp3?version_id=118—

هشدار علیه زن زناکار

1 پسرم، سخنان مرا نگاه دار

و فرمانهای مرا نزد خود ذخیره کن.

2 فرمانهای مرا نگاه دار تا زنده بمانی؛

تعلیمات مرا همچون مردمک چشم خویش پاس دار.

3 آنها را بر انگشتان خود بربند

و بر لوحِ دل خویش بنگار.

4 به حکمت بگو: «تو خواهر منی»،

و فهم را دوست خویش بخوان.

5 تا تو را از زن زناکار حفظ کنند،

و از زن بیگانه که سخنان تملّق‌آمیز می‌گوید.

6 زیرا از پنجرۀ خانۀ خویش

و از پسِ شبکۀ آن، بیرون را نگریستم

7 و در میان ساده‌لوحان،

در بین جوانان،

جوانی کم‌عقل دیدم

8 که در کوچه از نزدیکی گوشۀ او می‌گذشت

و از راهِ خانۀ او می‌رفت،

9 شامگاهان، آنگاه که روز رنگ می‌باخت

و تاریکیِ شب دامن می‌گسترد.

10 و اینک، زنی به دیدار او آمد،

در لباس فاحشه، با خباثت دل.

11 زنی یاوه‌گو و سرکش،

که پاهایش در خانه تاب نمی‌آورَد؛

12 دَمی در کوچه‌ها و دمی دیگر در میدانها

در گوشه‌ای به کمین است.

13 پس او را بگرفت و ببوسید

و روی خویش بی‌حیا ساخت و گفت:

14 «نزد من قربانیهای رفاقت است؛

زیرا امروز نذرهایم را ادا کرده‌ام.

15 پس به دیدار تو بیرون آمدم

و تو را سخت جستجو کرده، یافتم!

16 بر بستر خود دیباها از کتان مصری

گسترانیده‌ام؛

17 بسترم را با مُر و عود و دارچین

عطرآگین کرده‌ام.

18 بیا تا بامداد از عشق سیر شویم؛

بیا تا یکدیگر را از عشق سرمست کنیم!

19 زیرا شوهرم در خانه نیست

و به سفری دراز رفته است.

20 کیسۀ پر از پول با خود برده

و تا بَد‌رِ کامل باز نخواهد گشت.»

21 پس او را با سخنان بسیار بفریفت

و با چرب‌زبانی اغوا کرد.

22 و جوان بی‌درنگ از پی او روان شد،

همچون گاوی که به کشتارگاه می‌رود

و آهویی که به دام گرفتار می‌آید،

23 تا آنگاه که تیری بر جگرش می‌نشیند،

چونان پرنده‌ای که به سوی دام می‌شتابد،

و نمی‌داند که به بهای جانش تمام خواهد شد.

24 پس حال، ای پسرانم، به من گوش فرا دهید

و به آنچه می‌گویم توجه کنید.

25 دل شما به راههایش متمایل نشود

و در طریقهایش گمراه نگردد.

26 زیرا بسیاری را از پا درافکنده

و کشتگانش بی‌شمارند.

27 خانۀ او راهِ گوراست،

که تا به حُجره‌های مرگ سرازیر می‌شود.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PRO/7-6d5bc0b75363f9c027766a5392d5b776.mp3?version_id=118—

ندای حکمت

1 آیا حکمت ندا در نمی‌دهد

و فهم آوای خویش بلند نمی‌کند؟

2 بر بلندیهای کنار راه می‌ایستد

و نیز آنجا که راهها به هم می‌رسند.

3 کنار دروازه‌های ورود به شهر

و بر مدخلها بانگ برمی‌آورد:

4 «شما را ای مردمان ندا می‌دهم،

آوای خویش بر همۀ آدمیان بلند می‌کنم.

5 ای ساده‌لوحان، هوشمندی را دریابید

و ای جاهلان، دانادلی را به دست آرید.

6 گوش فرا دهید،

زیرا گفتنیهای ارزنده دارم

و لبانم را به بیان درستیها می‌گشایم.

7 بر زبانم حقیقت جاری می‌شود،

و لبانم از شرارت کراهت دارد.

8 سخنان دهانم همه بر حق است

و هیچ انحراف و کجی در آن نیست.

9 همۀ آنها بر شخص فهیم، روشن است

و در چشم یابندگان معرفت، درست.

10 رهنمود مرا به جای نقره اختیار کنید،

و دانش را بیش از طلای ناب.

11 زیرا حکمت از یاقوت ارزشمندتر است،

و تمامی نفایس را با آن سَرِ برابری نیست.

12 «من که حکمتم، با هوشمندی همخانه‌ام

و از دانش و دوراندیشی برخوردارم.

13 ترس خداوند، نفرت از بدی است؛

من از کبر و غرور، راه بد

و زبان منحرف نفرت دارم.

14 مشورت و خردمندی از آنِ من است،

من فهم و قوّت را در اختیار دارم.

15 به مدد من پادشاهان پادشاهی می‌کنند

و حاکمان به عدالت حکم می‌نمایند.

16 به واسطۀ من، فرمانروایان حکم می‌رانند،

و نیز شریفان و جملۀ داورانِ عادل.

17 آنان را که دوستم دارند، دوست می‌دارم،

و آنان که مرا به جِدّ بجویند، می‌یابند.

18 دولت و جلال با من است،

توانگریِ پایدار و عدالت.

19 میوۀ من از طلا نیکوتر است، از طلای ناب،

و محصول من بِه از نقرۀ اعلاست.

20 در طریق پارسایی می‌خرامم،

و در راههای عدالت گام می‌زنم.

21 به دوستدارانم، توانگری به میراث می‌بخشم

و خزاینشان را مملو می‌سازم.

22 «خداوند مرا در آغازِ راه خویش تولد بخشید،

پیش از کارهای خود در زمانهای قدیم.

23 من از ازل شکل گرفتم،

در ابتدا، پیش از آغاز جهان.

24 آنگاه که هنوز ژرفاها نبود، من زاده شدم،

زمانی که هیچ چشمۀ پرآبی وجود نداشت؛

25 پیش از آنکه کوهها بر پا شوند،

پیش از تپه‌ها، من زاده شدم؛

26 پیش از آنکه زمین و دشتها را بیافریند

یا ذره‌ای از غبار جهان را.

27 آنگاه که آسمانها را استوار ساخت

و افق را بر سطح ژرفا نشان گذاشت، من آنجا بودم؛

28 آنگاه که ابرها را در بالا برنشانید

و چشمه‌های ژرفا را استوار ساخت؛

29 چون بر دریا حد قرار داد

تا آبها از فرمان او تجاوز نکنند،

و زمانی که بنیان زمین را نشان گذاشت.

30 آنگاه همچون معماریدر کنار او بودم

و هر روزه لذت بسیار می‌بردم،

و همیشه در حضورش پایکوبی می‌کردم؛

31 و پایکوبی من در جهانِ مسکونِ او

و لذت من در بنی‌آدم بود.

32 «پس حال، ای پسران، به من گوش فرا دهید؛

خوشا به حال آنان که طریقهای مرا نگاه دارند.

33 رهنمود را بشنوید و حکیم باشید

و از آن غفلت مکنید.

34 خوشا به حال آن که به من گوش فرا دهد

و هر روزه بر دروازه‌های من دید‌بانی کند

و بر دَرم به انتظار بنشیند.

35 زیرا هر که مرا یابد، حیات را یافته است

و لطف خداوند شامل حالش می‌شود.

36 اما هر که از یافتنِ من درمانَد، بر جان خود زیان رسانده است

و هر که از من نفرت کند، مرگ را دوست داشته است!»

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PRO/8-552566be35031ded20db3a28ac3ec003.mp3?version_id=118—

دعوت حکمت

1 حکمت، خانۀ خود را بنا کرده

و هفت ستون خویش را تراشیده است.

2 او گوشت خود را طبخ کرده، شراب خویش را برآمیخته،

و سفره‌اش را نیز آراسته است.

3 کنیزانش را گسیل داشته

و از بالاترین نقطۀ شهر ندا در می‌دهد:

4 «هر آن که ساده‌لوح است بدین‌جا بیاید!»

و به کم‌عقلان، می‌گوید:

5 «بیایید از طعام من بخورید

و از شرابی که برآمیخته‌ام، بنوشید.

6 ساده‌لوحیِ خود را ترک کنید که خواهید زیست؛

و در طریق فهم گام بردارید.»

7 «هر که تمسخرگری را تأدیب کند، به استقبال بی‌حرمتی می‌رود؛

هر که مرد شریر را توبیخ کند، بد می‌بیند.

8 تمسخرگر را توبیخ مکن، مبادا از تو نفرت کند؛

حکیم را توبیخ کن، که تو را دوست خواهد داشت.

9 حکیم را بیاموز که حکیمتر خواهد شد؛

پارسا را تعلیم ده که آموخته‌هایش افزون خواهد گشت.

10 «ترس خداوند آغاز حکمت است،

و شناخت آن قدوس، بصیرت.

11 زیرا به واسطۀ من، روزهای تو بسیار خواهد شد

و بر سالهای عمرت افزوده خواهد گردید.

12 اگر حکیمی، خود از آن بهره خواهی برد؛

اگر تمسخرگری، خود به تنهایی زیان خواهی دید.»

دعوت جهالت

13 بانو ’جهالت‘، یاوه‌گو است

و ساده‌لوح، و هیچ نمی‌داند.

14 بر درِ خانۀ خود می‌نشیند،

بر کرسی‌ای در بالاترین نقطۀ شهر،

15 و رهگذران را ندا می‌دهد،

آنان را که مستقیم به راه خود می‌روند:

16 «ای ساده‌لوحان، بدین سو آیید!»

و به کم‌عقلان، گوید:

17 «آبِ دزدیده شیرین است؛

و نانی که پنهانی خورده شود، لذیذ.»

18 اما نمی‌دانند که مردگان، در آنجایند،

و مهمانان او در اعماق گورند.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PRO/9-fcc3f3585039434a0477d6b0b503902a.mp3?version_id=118—

امثال سلیمان

1 امثال سلیمان:

پسر حکیم، مایۀ شادمانی پدر است،

اما پسر نادان مادر خویش را غصه‌دار می‌سازد.

2 گنجهای حاصل از شرارت سودی ندارد،

اما پارسایی از مرگ رهایی می‌بخشد.

3 خداوند پارسایان را گرسنه نمی‌گذارد،

اما شریران را از رسیدن به آرزویشان بازمی‌دارد.

4 دستانِ کاهل، فقیر می‌سازد،

دستانِ کاری، دولتمند.

5 عاقل است پسری که در تابستان گِرد می‌آورد،

اما پسری که در فصل درو می‌خوابد، شرمسار می‌سازد.

6 بر سَرِ پارسایان، برکتها قرار می‌گیرد،

اما خشونت، دهان شریران را می‌بندد.

7 یادِ پارسایان برکت خواهد بود،

اما نام شریران خواهد پوسید.

8 دانادل، احکام را می‌پذیرد،

اما نادانِ پرگو تلف خواهد شد.

9 آن که در صداقت گام برمی‌دارد در راهِ بی‌خطر است،

اما آن که به راهِ کج می‌رود رسوا خواهد شد.

10 آن که رِندانه چشمک می‌زند دلریش می‌سازد،

اما آن که بی‌پرده نکوهش می‌کند باعث صلح می‌شود.

11 دهان پارسایان چشمۀ حیات است،

اما دهان شریران خشونت را پنهان می‌سازد.

12 نفرت، نزاعها برمی‌انگیزد،

اما محبت، خطاپوش است.

13 حکمت، بر لبهای فهیمان یافت می‌شود،

اما چوب برای پشت کم‌عقلان است.

14 حکیمان، دانش‌را می‌اندوزند،

اما زبانِ جاهل سر او را بر باد می‌دهد.

15 توانگریِ دولتمند، شهرِ مستحکم اوست،

اما فقرِ بینوایان به نابودی آنها می‌انجامد.

16 مزد پارسایان، به حیات رهنمون می‌شود،

عایدی شریران، به گناه.

17 آن که به تأدیب گوش می‌سپارد، در راهِ حیات است،

اما آن که توبیخ را ترک می‌گوید، گمراهی به بار می‌آورد.

18 آن که نفرت را پنهان سازد، لبهای دروغگو دارد،

آن که شایعه‌پراکنی کند، نادان است.

19 پرگویی خالی از گناه نیست،

عاقل آن است که زبان خویش نگاه دارد.

20 زبانِ پارسایان، نقرۀ اعلاست،

اما دلِ شریران، کم ارزش است!

21 لبهای پارسایان، بسیاری را می‌پرورد،

اما جاهلان از کم‌عقلی می‌میرند.

22 برکت خداوند، دولتمند می‌سازد،

و او زحمتی نیز با آن نمی‌افزاید.

23 فساد نزد نادان تفریح است،

اما مرد فهیم از حکمت لذت می‌برد.

24 هرآنچه شریر از آن می‌ترسد، بر سرش می‌آید؛

هرآنچه پارسا آرزو می‌کند، به او عطا می‌شود.

25 توفان که فرو نشیند، اثری از شریران بر جا نخواهد بود،

اما پارسایان تا ابد استوار خواهند ماند.

26 سِرکه برای دندان و دود برای چشمان،

همچنان است مرد کاهل برای کارفرمایش!

27 ترس خداوند بر روزهای عمر می‌افزاید،

اما سالهای شریران کوتاه می‌شود.

28 انتظارِ پارسایان به شادی می‌انجامد،

اما امیدِ شریران بر باد می‌رود.

29 طریق خداوند برای راستان قلعۀ مستحکم است،

برای بدکاران، نابودی.

30 پارسایان هرگز جنبش نخواهند خورد،

اما شریران در سرزمین وعده باقی نخواهند ماند.

31 از دهانِ پارسایان حکمت می‌روید،

اما زبانِ منحرف بریده خواهد شد.

32 لبهای پارسایان سخنِ پسندیده می‌داند،

دهان شریران تنها انحراف!

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PRO/10-039bba734538baf2b552a4290df8fb38.mp3?version_id=118—

1 خداوند از ترازوی نامیزان کراهت دارد،

اما وزنۀ کامل پسندیدۀ اوست.

2 با تکبر، شرمساری می‌آید،

اما حکمت با فروتنان است.

3 راستیِ صالحان هادی ایشان است،

کج‌رَوی خیانت‌پیشگان، مایۀ تباهی‌شان.

4 توانگری در روز غضب به کاری نمی‌آید،

اما پارسایی از مرگ رهایی می‌بخشد.

5 پارساییِ راستان هموارکنندۀ راه آنهاست،

اما شریران از شرارت خود سقوط می‌کنند.

6 پارساییِ صالحان آنان را رهایی می‌بخشد،

اما خیانت‌پیشگان در دام هوسهای خویش گرفتار می‌آیند.

7 با مرگِ مردِ شریر، امیدش نیز بر باد می‌شود؛

چشمداشتهای او از قدرت تباه می‌گردد.

8 پارسا از تنگنا نجات داده می‌شود؛

شریر به جای او در آن فرو می‌افتد.

9 ناپاکان به گفتارِ خود همنوع خویش را هلاک می‌کنند،

اما پارسا را دانش او نجات می‌دهد.

10 از کامیابیِ پارسایان شهر شادمان می‌شود،

از نابودیِ شریران فریاد شادی برمی‌خیزد.

11 از برکت صالحان، شهر سرافراز می‌شود،

از دهان شریران، سرنگون!

12 آن که همسایۀ خویش را خوار می‌سازد کم‌عقل است،

اما شخص فهیم خاموش می‌ماند.

13 سخن‌چین اَسرار را فاش می‌کند،

اما شخص امین رازدار است.

14 بی‌نقشه، لشکر شکست می‌خورد،

اما از کثرت مشاوران، پیروزی حاصل می‌شود.

15 ضامن شخص غریب، بی‌گمان زیان خواهد دید،

اما هر که از دست دادن اکراه دارد، ایمن است.

16 زنِ خوش‌رفتار عزّت می‌اندوزد،

مردان بی‌رحم، تنها دولت.

17 مرد مهربان به خویشتن نفع می‌رساند،

مرد بی‌رحم، زیان.

18 شریر اجرتِ دروغین می‌گیرد،

آن که پارسایی می‌کارد، مزد حقیقی.

19 پارسای راستین رو به سوی حیات دارد،

پیرو شرارت، رو به سوی مرگ خویش.

20 خداوند از کج‌دلان کراهت دارد،

اما خشنود است از آنان که طریقشان راست است.

21 یقین دان که شریران بی‌سزا نخواهند ماند،

اما نسل پارسایان نجات خواهند یافت.

22 حلقه‌ایست زرین در بینی گراز،

زنِ زیبارویِ بی‌تشخیص.

23 آرزوی پارسایان تنها به نیکویی می‌انجامد،

امید شریران، تنها به غضب.

24 یکی می‌بخشد و دولتش افزون می‌گردد،

دیگری دریغ می‌ورزد و محتاج می‌شود!

25 شخص سخاوتمند فراوان خواهد داشت؛

آن که سیراب می‌کند، خود نیز سیراب خواهد شد.

26 آن که غَله را احتکار کند، نفرین مردم را می‌خرد،

اما برکت بر سَرِ فروشندۀ آن خواهد بود.

27 آن که نیکویی را بجوید، مقبول خواهد شد،

اما آن که جویای بدی باشد، بر سَرَش خواهد آمد.

28 آن که بر ثروت خویش توکل کند، سقوط خواهد کرد،

اما پارسایان چون برگ سبز خواهند شکفت.

29 باد است میراثِ آن که خانوادۀ خویش را عذاب دهد،

نادان، خادم حکیمان خواهد شد.

30 ثمرۀ پارسایان، درخت حیات است،

آن که حکیم است جانها را صید می‌کند.

31 اگر پارسا اجر خویش را بر زمین می‌گیرد،

چقدر بیشتر، شریران و گنهکاران سزایشان را!

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PRO/11-92017334df89daf61740799755f6d4e8.mp3?version_id=118—

1 هر که تأدیب را دوست بدارد، دوستدار معرفت است،

اما آن که از توبیخ نفرت کند، وحشی است.

2 انسانِ خوب خشنودی خداوند را به دست می‌آورد،

اما دسیسه‌گر را خداوند محکوم می‌کند.

3 آدمی با شرارت، استوار نمی‌گردد،

اما ریشۀ پارسایان را نتوان کَند.

4 زن شایسته، تاجِ سرِ شوهر است،

اما زنی که شرمساری به بار آورد،

همچون پوسیدگی است در استخوانهایش.

5 تدبیرهای پارسایان، عدالت است،

مشورتهای شریران، فریب.

6 سخنان شریران در کمین خون است،

اما دهان صالحان آنان را می‌رهاند.

7 شریران سرنگون شده، نیست می‌شوند،

اما خاندانپارسایان برقرار می‌ماند.

8 آدمی را فراخورِ عقلش می‌ستایند،

اما کج‌دلان خوار شمرده می‌شوند.

9 کسی به حساب نیامدن اما خدمتگزاران داشتن،

بِه از خود را کسی پنداشتن و لقمه نانی هم نداشتن!

10 پارسا در فکر آسایش چارپایان خود نیز هست،

اما حتی شفقتِ شریران نیز ظالمانه است.

11 آن که بر زمین خود کار کند، نانِ سیر خواهد خورد،

اما کم‌عقل است آن که از پی باد می‌دود.

12 شریران به مالِ غصبی دیگر بدکاران نیز چشم طمع دارند،

اما ریشۀ پارسایان میوۀ خود را می‌دهد.

13 مرد شریر در دام زبان عِصیانگر خود گرفتار می‌آید،

اما مرد پارسا از تنگنا می‌رهد.

14 میوۀ دهان آدمی او را از نیکویی سیر می‌سازد،

کارهای دست انسان به او برمی‌گردد.

15 راه نادان در نظر خودش درست است،

اما حکیم مشورت را می‌پذیرد.

16 نادان در دَم خشمش را بروز می‌دهد،

اما خردمند اهانت را ناشنیده می‌گیرد.

17 شخص امین، حقیقت را بیان می‌کند،

شاهد دروغین، فریب را.

18 هستند که سخنان باطلشان چون ضرب شمشیر است،

اما زبان حکیمان شفا می‌بخشد.

19 لبهای راستگو تا ابد برقرار می‌ماند،

اما زبان دروغگو دمی بیش نمی‌پاید.

20 خیانت است در دل کسانی که نقشه‌های پلید می‌کشند،

اما شادی نصیب کسانی است که صلح برقرار می‌کنند.

21 پارسایان را هیچ گزندی نخواهد بود،

اما شریران به بلای بسیار گرفتار خواهند آمد.

22 خداوند از لبهای دروغگو کراهت دارد،

اما راستکردارانپسندیدۀ اویند.

23 خردمند دانش را پنهان می‌دارد،

اما دل جاهلان حماقت را جار می‌زند!

24 دستان سخت‌کوش حُکم خواهد راند،

اما کاهل، بندگی خواهد کرد.

25 دل مضطرب، آدمی را گرانبار می‌سازد،

اما سخن نیکو او را شادمان می‌گرداند.

26 پارسا راهنمای خوب برای همسایۀ خویش است،

اما راه شریران به گمراهی می‌انجامد.

27 کاهل شکار خود را نیز بریان نمی‌کند،

اما شخص سخت‌کوش قدر دارایی خود را می‌داند.

28 در طریق پارسایی، حیات یافت می‌شود،

این راه مرگی نمی‌شناسد.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PRO/12-506f64c58893ca5f699604d268b33e28.mp3?version_id=118—