Author: admin

شاه جلال

مزمور داوود.

1 زمین و هرآنچه در آن است

از آن خداوند است،

جهان و همۀ ساکنانش.

2 زیرا که او اساسِ آن را بر دریاها نهاد

و بر آبها آن را استوار ساخت.

3 کیست که به کوه خداوند برآید؟

و کیست که در مکان مقدس او بایستد؟

4 آن که پاک‌دست و صاف‌دل باشد،

که جان خود را به سوی آنچه باطل است، برنیفرازد،

و قسم دروغ نخورد.

5 او برکت را از خداوند خواهد یافت،

و عدالت را از خدای نجات خویش.

6 اینچنین‌اند مردمان جویندۀ او،

جویندگان روی تو، ای خدای یعقوب.سِلاه

7 ای دروازه‌ها، سرهای خود را برافرازید!

ای در‌های قدیمی، برافراشته شوید،

تا شاه جلال داخل شود!

8 این شاه جلال کیست؟

خداوندِ نیرومند و دلاور،

خداوند که در جنگ، دلاور است!

9 ای دروازه‌ها، سرهای خود را برافرازید؛

ای درهای قدیمی، برافراشته شوید،

تا شاه جلال داخل شود.

10 این شاه جلال کیست؟

خداوندِ لشکرها،

اوست شاه جلال! سِلاه

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PSA/24-6e852cd00c9fdea9ced07754a9d6b918.mp3?version_id=118—

طریقهای خود را به من بیاموز

مزمور داوود.

1 خداوندا، جان خود را به سوی تو برمی‌افرازم؛

2 ای خدای من، بر تو توکل می‌دارم؛

مگذار سرافکنده شوم،

و دشمنانم بر من فخر کنند.

3 آری، کسی که برای تو انتظار بکشد

هرگز سرافکنده نخواهد شد؛

کسانی سرافکنده خواهند شد

که بی‌سبب خیانت می‌ورزند.

4 خداوندا، راههای خویش را بر من بنما،

و طریقهای خود را به من بیاموز!

5 مرا در راستی خود سالک گردان و مرا بیاموز،

زیرا که تو خدای نجات من هستی؛

همۀ روز، منتظر تو هستم!

6 خداوندا، رحمت و محبت خود را به یاد آر،

زیرا که آنها از ازل بوده است.

7 گناهان جوانی‌ام را به یاد میاور،‌

و نه نافرمانیهایم را!

بر حسب محبت خود مرا یاد کن،

به‌خاطر نیکویی خود، ای خداوند.

8 خداوند نیکو و راست است؛

از این رو، راه را بر گمراهان می‌نماید.

9 او فروتنان را در طریق عدالت سالک می‌گرداند،

و راه خویش را به افتادگان می‌آموزد.

10 همۀ راههای خداوند محبت و وفا است،

برای آنان که عهد و شهادات او را نگاه می‌دارند.

11 خداوندا، به‌خاطر نام خود تقصیر مرا بیامرز،

زیرا که بزرگ است!

12 کیست آن که از خداوند بترسد؟

خداوند راه برگزیدۀ خویش را بر او خواهد نمود.

13 جان او در نیکویی به سر خواهد برد،

و نسل او وارث زمین خواهند شد.

14 محرم اسرار خداوند، ترسندگان اویند؛

او عهد خویش را بدیشان می‌نماید.

15 چشمان من همواره بر خداوند است،

زیرا اوست که پاهای مرا از دام می‌رهاند.

16 به من روی کن و مرا فیض ببخشا،

زیرا که بی‌کس و ستمدیده‌ام.

17 تنگیهای دل من بسیار گشته؛

مرا از مشقتهایم برهان.

18 ستمدیدگی و رنج مرا ببین،

و همۀ گناهانم را بیامرز.

19 بر دشمنانم بنگر که چه بسیار گشته‌اند

و چه خشونتگرانه بر من کینه می‌ورزند.

20 جانم را حفظ کن و مرا رهایی ده!

مگذار سرافکنده شوم،

زیرا که در تو پناه جُسته‌ام!

21 باشد که صداقت و درستی، مرا پاس دارند،

زیرا که منتظر تو هستم!

22 خدایا، اسرائیل را از همۀ تنگیهایش فدیه کن.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PSA/25-efbe2ebf3e13afb1817e93439337dceb.mp3?version_id=118—

خداوندا، حکم بر برائتم ده

مزمور داوود.

1 خداوندا، حکم بر برائتم ده،

زیرا که من در صداقت خویش گام برداشته‌ام،

و بی‌تزلزل بر خداوند توکل کرده‌ام.

2 خداوندا، مرا امتحان کن و بیازما،

دل و اندیشه‌ام را از بوتۀ آزمایش بگذران؛

3 زیرا محبت تو را همواره پیش چشم خود دارم،

و پیوسته در سایۀ وفاداری تو گام می‌زنم.

4 با مردان باطل همنشین نمی‌گردم،

و با ریاکاران همراه نمی‌شوم؛

5 از جماعت بدکاران بیزارم

و با شریران همنشینی نمی‌کنم.

6 دستهایم را در بی‌گناهی می‌شویم،

و مذبح تو را، خداوندا، طواف می‌کنم؛

7 تا آواز شکرگزاری را بشنوانم،

و همۀ شگفتیهای تو را بازگویم.

8 خداوندا، محل خانۀ تو را دوست می‌دارم،

و جایگاه سکونت جلالت را.

9 جان مرا با گناهکاران برمگیر،

و نه حیات مرا با مردمان خون‌ریز؛

10 که در دستانشان ترفندهای شریرانه است،

و دست راستشان آکنده از رشوه.

11 و اما من در صداقت خویش گام برمی‌دارم؛

فدیه‌ام کن و فیضم ببخشا.

12 پایم در جای هموار ایستاده است؛

در جماعت بزرگ خداوند را متبارک می‌خوانم.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PSA/26-320d4a4b39e4671bd663799150abb715.mp3?version_id=118—

خداوند نور و نجات من است

مزمور داوود.

1 خداوند نور من و نجات من است؛

از که بترسم؟

خداوند پناهگاه جان من است؛

از که هراسان شوم؟

2 چون بدکاران بر من هجوم آورند تا گوشت تنم را بخورند،

چون خصمان و دشمنانم بر من بتازند،

آنانند که می‌لغزند و می‌افتند.

3 اگر لشگری به مقابله با من اردو زند،

دلم نخواهد ترسید؛

اگر جنگ بر من بر پا شود

در آن نیز اطمینان خواهم داشت.

4 یک چیز از خداوند خواسته‌ام،

و در پی آن خواهم بود:

که همۀ روزهای زندگی‌ام

در خانۀ خداوند ساکن باشم،

تا بر زیبایی خداوند چشم بدوزم

و در معبدش، پاسخم را بجویم.

5 زیرا در روز بلا

مرا در سایبان خود پنهان خواهد کرد،

و در پوشش خیمۀ خویش مخفی خواهد ساخت،

و بر صخره، در جای بلندم قرار خواهد داد.

6 آنگاه سرم بر دشمنانِ گرداگردم

افراشته خواهد شد،

و با فریادهای شادی در خیمۀ او قربانی خواهم کرد؛

و برای خداوند خواهم سرایید و خواهم نواخت.

7 خداوندا، چون بخوانم، آوازم را بشنو؛

مرا فیض ببخشا و اجابتم فرما.

8 ای دل من، او به تو گفته است: «روی مرا بجوی!»

خداوندا، روی تو را خواهم جُست.

9 روی خویش از من پنهان مکن،

و خدمتگزارت را خشمگینانه برمگردان؛

ای که یاور من بوده‌ای.

ای خدای نجات من،

طردم مکن و ترکم منما.

10 اگرچه پدر و مادرم ترکم کنند،

خداوند مرا خواهد پذیرفت.

11 خداوندا، راه خود را به من بیاموز،

و به سبب دشمنانم

مرا به راه هموار هدایت فرما.

12 به آرزوی خصمانم تسلیمم مکن،

زیرا شاهدان دروغین بر من برخاسته‌اند،

که خشونت را برمی‌دمند.

13 اما من باور دارم که نیکویی خداوند را

در زمین زندگان خواهم دید.

14 برای خداوند انتظار بکش،

نیرومند باش و دل قوی دار؛

آری، منتظر خداوند باش!

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PSA/27-fc7dfee8de419600515ff458b3533962.mp3?version_id=118—

خداوند نیرو و سپر من است

مزمور داوود.

1 ای خداوند، ای صخرۀ من، تو را می‌خوانم

گوش خویش بر من مبند.

مبادا اگر خاموش بمانی،

همچون کسانی گردم که به گودالفرو می‌روند.

2 چون تو را به یاری می‌خوانم،

و دستانم را به سوی قُدس‌الاقداس تو برمی‌افرازم

فریاد التماسم را بشنو.

3 مرا با شریران محکوم مکن،

با آنان که شرارت را پیشۀ خود ساخته‌اند؛

که با همسایگانشان دَم از صلح و صفا می‌زنند،

اما بدی در دل ایشان است.

4 آنان را بر حسب اعمالشان جزا ده،

و بر طبق شرارتِ کَرده‌هایشان؛

آری، بر حسب عمل دستهاشان جزایشان ده

و ایشان را به سزای اعمالشان برسان.

5 از آن رو که به کارهای خداوند اعتنا نمی‌کنند

و نه به عمل دستهای او،

پس ایشان را منهدم خواهد ساخت

و دیگر هرگز بنا نخواهد کرد.

6 متبارک باد خداوند،

زیرا فریاد التماس مرا شنیده است.

7 خداوند نیرو و سپر من است؛

دلم بر او توکل دارد، و مدد یافته‌ام.

قلبم آکنده از شادی است

و با سرود، او را سپاس می‌گویم.

8 خداوند قوّت قوم خویش است،

و قلعۀ نجات برای مسیح خود.

9 قوم خویش را نجات بخش و میراث خود را مبارک فرما؛

ایشان را شبان باش و تا ابد بر دوش خود ببر.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PSA/28-4442c4fd93c1525043390f50158a9f20.mp3?version_id=118—

وصف خداوند را بگویید

مزمور داوود.

1 ای آسمانیان،وصف خداوند را بگویید!

وصف جلال و قوّتِ خداوند را بگویید!

2 وصف جلال نام خداوند را بگویید!

خداوند را در فَرّ قدوسیتش پرستش کنید!

3 آوای خداوند بر روی آبهاست؛

خدای جلال رعد می‌دهد،

خداوندی که بر روی آبهای بسیار است.

4 آوای خداوند نیرومند است؛

آوای خداوند پرشکوه است.

5 آوای خداوند درختان سِدر را می‌شکند؛

خداوند سِدرهای لبنان را در هم می‌شکند.

6 او لبنان را همچون گوساله‌ای برمی‌جهاند،

و سیریونرا چونان گاوی جوان.

7 آوای خداوند تیرهای آتشین آذرخش می‌فرستد.

8 آوای خداوند بیابان را می‌لرزاند؛

خداوند بیابان قادِش را می‌لرزاند.

9 آوای خداوند سروها را می‌لرزاند

و جنگل را بی‌برگ می‌گرداند.

در معبد او همگان ندا می‌کنند: «جلال!»

10 خداوند بر توفان آب جلوس فرموده است،

خداوند چون پادشاه جلوس فرموده است، تا به ابد.

11 باشد که خداوند قوم خود را نیرو بخشد؛

باشد که خداوند قوم خود را به سلامتی مبارک سازد.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PSA/29-9aca3f977c2818e751addc34e2d08ad8.mp3?version_id=118—

صبحگاهان شادمانی فرا می‌رسد

مزمور داوود. سرودی برای تخصیص معبد.

1 خداوندا، تو را تمجید می‌کنم،

زیرا که مرا بالا کشیدی،

و نگذاشتی دشمنانم بر من شادی کنند.

2 ای یهوه خدای من، نزد تو فریاد کمک برآوردم

و مرا شفا بخشیدی.

3 خداوندا، تو جان مرا از هاویه برآوردی؛

و مرا از میان آنان که به گودال فرو می‌روند، زنده ساختی.

4 ای سرسپردگان خداوند، او را بسرایید؛

نام قدوس او را بستایید!

5 زیرا خشم او دمی بیش نمی‌پاید،

اما لطفش همۀ عمر را در بر می‌گیرد؛

شبی ممکن است سراسر به گریه بگذرد،

ولی صبحگاهان شادمانی رخ می‌نماید.

6 و اما من، در آسودگی خود گفتم:

«هرگز جنبش نخواهم خورد.»

7 خداوندا، آنگاه که لطف تو شامل حالم بود،

کوهِ مرا در قوّت استوار گردانیدی؛

اما چون روی از من نهان کردی،

هراسان گشتم.

8 خداوندا، تو را می‌خوانم؛

نزد تو، ای خداوندگار، فریاد التماس بلند می‌کنم:

9 «در مرگمن چه سودی است،

و در فرو رفتنم به گودال چه فایده؟

آیا خاک تو را خواهد ستود؟

آیا از امانت تو خبر خواهد داد؟

10 خداوندا، بشنو و مرا فیض عطا فرما؛

خداوندا، یاور من باش.»

11 تو شیون مرا به رقص بدل کردی؛

پلاس را از تنم به در آوردی

و مرا به شادی پوشانیدی،

12 تا همۀ وجودمتو را بسراید و خاموش نماند.

ای یهوه خدای من، تو را جاودانه شکر خواهم گزارد.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PSA/30-1b1b059707cfac9eb839d79fe771cb1d.mp3?version_id=118—

دعا برای رهایی از دشمنان

برای سالار سرایندگان. مزمور داوود.

1 در تو، خداوندا، پناه جُسته‌ام،

مگذار هرگز سرافکنده شوم؛

در عدل خویش مرا خلاصی ده.

2 گوش خویش به من فرا دار،

و به‌زودی به رهایی‌ام بیا؛

برایم صخرۀ امنیت باش

و دژِ استوار، تا نجاتم بخشی.

3 براستی که صخره و دژ من تویی،

پس به‌خاطر نام خود مرا هدایت و رهبری کن.

4 مرا از دامی که در راه من گسترده‌اند، به در آر،

چراکه تو پناهگاه منی.

5 روح خود را به دست تو می‌سپارم؛

تو مرا فدیه کرده‌ای، ای یهوه خدای امین.

6 مرا با پیروان بتهای بی‌ارزش کاری نیست؛

من بر خداوند توکل دارم.

7 محبت تو مایۀ شادی و سرور من خواهد بود،

زیرا که مصیبت مرا دیده‌ای

و از تنگیهای جانم نیک آگاهی.

8 مرا به دست دشمن نسپردی

بلکه پاهایم را در جای وسیع بر پا داشتی.

9 خداوندا، مرا فیض عطا فرما،

زیرا که در تنگی هستم؛

چشمانم از غصه کاهیده شده است،

جان و تن من نیز.

10 زیرا زندگی‌ام از غم به سر آمده،

و سالهایم از ناله؛

به سبب گناهم نیرویی در من نمانده،

استخوانهایم پوسیده است.

11 به سبب همۀ دشمنانم مضحکه شده‌ام،

بخصوص نزد همسایگانم.

دوستانم از من می‌هراسند؛

هر که مرا در بیرون بیند، از من می‌گریزد.

12 همچون مُرده از خاطره‌ها رفته‌ام؛

و چون کوزۀ شکسته گشته‌ام.

13 زیرا افترا از بسیاری می‌شنوم،

و در هر سو رعب و وحشت است؛

بر من با هم توطئه می‌چینند

و به قصد جانم دسیسه می‌کنند.

14 و اما من بر تو، ای خداوند، توکل می‌دارم؛

و می‌گویم: «خدای من تو هستی.»

15 زمانهای من در دستان توست؛

مرا از چنگ دشمنان و آزاردهندگانم برهان.

16 روی خود را بر خدمتگزارت تابان ساز؛

در محبتت مرا نجات بخش.

17 خداوندا، مگذار سرافکنده شوم،

زیرا که تو را می‌خوانم؛

باشد که شریران سرافکنده شوند

و در خاموشی به هاویه فرو روند.

18 باشد که لبهای دروغگویشان خاموش شود،

که با غرور و اهانت

بر ضد پارسایان سخن به گستاخی می‌گویند.

19 وه که چه عظیم است احسان تو

که برای ترسندگانت ذخیره کرده‌ای،

و آن را برای کسانی که در تو پناه می‌جویند،

در برابر چشمان بنی‌آدم به عمل می‌آوری.

20 ایشان را در مخفیگاه حضور خود

از دسیسه‌های آدمیان پنهان می‌کنی؛

آنها را در خیمۀ خود

از زبانهای ستیزه‌گر ایمن می‌داری.

21 متبارک باد خداوند،

زیرا که محبت خود را به‌طرز شگفت‌انگیز بر من آشکار کرد

آنگاه که در شهری که در محاصره بود، به سر می‌بردم.

22 اما من، در دلهرۀ خود گفتم:

«از چشمان تو افتادم!»

اما چون تو را به یاری خواندم

فریاد التماس مرا شنیدی.

23 ای همۀ سرسپردگان خداوند،

او را دوست بدارید!

خداوند وفاداران را حفظ می‌کند،

اما متکبران را به فراوانی سزا می‌دهد.

24 نیرومند باشید و دل قوی دارید،

ای همۀ کسانی که برای خداوند انتظار می‌کشید.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PSA/31-d2eb289be5de07a4bc61baacd06c4fd7.mp3?version_id=118—

خوشا به حال آن که عِصیانش آمرزیده شد

قصیدۀ

داوود.

1 خوشا به حال آن که عِصیانش آمرزیده شد،

و گناهش پوشانیده گردید.

2 خوشا به حال آن که خداوند خطایی به حسابش نگذارد

و در روحش فریبی نباشد.

3 هنگامی که خاموشی گزیده بودم،

استخوانهایم می‌پوسید

از ناله‌ای که تمام روز برمی‌کشیدم.

4 زیرا دست تو روز و شب بر من سنگینی می‌کرد؛

طراوتم به تمامی از میان رفته بود،

بسان رطوبت در گرمای تابستان. سِلاه

5 آنگاه به گناه خود نزد تو اعتراف کردم

و جرمم را پنهان نداشتم.

گفتم: «عِصیان خود را نزد خداوند اعتراف خواهم کرد»؛

و تو جرمِ گناهم را عفو کردی. سِلاه

6 از این رو، باشد که هر پیروِ سرسپردۀ تو

در زمانی که یافت می‌شوی

به درگاهت دعا کند؛

حتی اگر آبهای بسیار سیلان کند،

هرگز بدو نخواهد رسید.

7 تو مخفیگاه من هستی؛

تو مرا از تنگی حفظ خواهی کرد،

و با غریو رهایی احاطه‌ام خواهی نمود. سِلاه

8 تو را بصیرت خواهم آموخت،

و به راهی که باید رفت ارشاد خواهم کرد؛

و در حالی که چشمم بر توست،

تو را مشورت خواهم داد.

9 همچون اسب و قاطر بی‌فهم مباش،

که تنها به افسار و لگام مهار می‌شوند،

وگرنه نزدیکت نمی‌آیند.

10 رنجهای شریران بسیار است،

اما هر کس را که بر خداوند توکل دارد

محبت احاطه خواهد کرد.

11 ای پارسایان، در خداوند شادی کنید و خوش باشید؛

ای همۀ راست‌دلان، بانگ شادی برآورید.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PSA/32-5783058b7864b1d9dda7f0e251d3a057.mp3?version_id=118—

چشمان خداوند بر ترسندگان اوست

1 ای پارسایان، در خداوند بانگ شادی برآورید!

زیرا صالحان را ستایشِ او می‌شاید.

2 خداوند را با نوای بربط بستایید!

با چنگ ده‌تار برای او بنوازید.

3 او را سرودی تازه بسرایید!

نیکو بنوازید، با آهنگ بلند.

4 زیرا کلام خداوند مستقیم است،

و همۀ کارهای او با وفاداری.

5 او عدل و انصاف را دوست می‌دارد؛

جهان آکنده از محبت خداوند است.

6 به کلام خداوند آسمانها ساخته شد،

و همۀ لشکر آنها، به دَمِ دهان او.

7 آبهای دریا را همچون توده گرد می‌آورد؛

و ژرفا را در خزانه‌ها ذخیره می‌کند.

8 تمامی اهل زمین از خداوند بترسند،

همۀ مردم جهان او را حرمت بدارند.

9 زیرا او گفت و شد؛

امر فرمود و بر پا گردید.

10 خداوند نقشه‌های امتها را باطل می‌کند؛

او تدبیرهای قومها را عقیم می‌گرداند.

11 اما نقشه‌های خداوند جاودانه پابرجاست،

و تدبیرهای دلش در همۀ نسلها.

12 خوشا به حال امتی که یهوه خدای ایشان است،

و قومی که برای میراث خویش برگزیده است.

13 خداوند از آسمان نظر می‌افکند

و بنی آدم را جملگی می‌بیند؛

14 از مکان سکونت خود نظر می‌افکند،

بر همۀ ساکنان زمین.

15 او که دلهای ایشان را جملگی سرشته است،

و هرآنچه را که می‌کنند، درک می‌کند.

16 پادشاه را بزرگی لشکرش نجات نمی‌دهد،

و دلاور را عظمت قوّتش نمی‌رهاند.

17 امید بستن بر اسب برای پیروزی بیهوده است،

زیرا به قوّت عظیم خود خلاصی نتواند داد.

18 هان چشمان خداوند بر ترسندگان اوست،

بر آنان که به محبت او امیدوارند،

19 تا جان ایشان را از مرگ برهاند

و ایشان را در قحطی زنده نگاه دارد.

20 جان ما منتظر خداوند است؛

او اعانت و سپر ماست.

21 دل ما در او شادی می‌کند،

زیرا بر نام قدوس او توکل داریم.

22 خداوندا، محبت تو بر ما باد،

چنانکه امید ما بر توست.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PSA/33-dfa3b4d59339ed57ccf24edb69cc3205.mp3?version_id=118—