Categories
ایوب

ایوب 17

1 «روحم در هم شکسته،

و روزهایم به سر آمده است؛

گور از برایم مهیاست.

2 براستی که تمسخرگران نزد منند،

و چشم من بر کینه‌توزیِ ایشان دوخته شده است.

3 «تمنا اینکه نزد خود برایم وثیقه‌ای بگذاری،

وگرنه کیست که برایم ضامن شود؟

4 حال که دلشان را از فهم به دور داشته‌ای،

پس نخواهی گذاشت که سربلند شوند.

5 آن که در ازای پاداش، از دوست خویش بد بگوید،

چشمان فرزندانش تار خواهد شد.

6 «مرا نزد مردمان ضرب‌المثل ساخته است،

و مانند کسی که به رویش آب دهان بیاندازند.

7 دیدگانم از غم تار شده،

و اعضای بدنم جملگی چون سایه‌ای گشته است.

8 صالحان به سبب این، حیران می‌مانند،

و شخص بی‌گناه، خود را بر ضد خدانشناسان برمی‌انگیزد.

9 با این حال مرد پارسا راه خود را ثابت‌قدم پی می‌گیرد،

و آن که دستش پاک است پیوسته قوی‌تر می‌شود.

10 «اما همۀ شما، اکنون یک بار دیگر بکوشید،

و با این همه، من در میانتان حکیمی نخواهم یافت.

11 روزهایم سپری گشته،

نقشه‌ها و آرزوهای دلم ناکام مانده است.

12 اینان شب را روز جلوه می‌دهند،

و با وجود تاریکی می‌گویند، ”روشنایی نزدیک است“.

13 اگر امید داشته باشم که هاویه خانه‌ام باشد،

و اگر بستر خویش در تاریکی بگسترانم،

14 اگر به گور بگویم: ”تو پدر من هستی“،

و به کِرم که: ”تو مادر و خواهر منی“،

15 پس امید من کجاست؟

و کیست که امید مرا ببیند؟

16 آیا تا به دروازه‌هایهاویه نزول خواهد کرد؟

آیا با هم در دل خاک فرو خواهیم رفت؟»

Categories
ایوب

ایوب 18

گفتار بِلدَد

1 آنگاه بِلدَدِ شوحی در پاسخ گفت:

2 «تا به کِی به این سخنان ادامه خواهی داد؟

تأمل کن و آنگاه سخن خواهیم گفت.

3 چرا همچون چارپایان به شمار آییم؟

چرا در نظرت ابله بنماییم؟

4 ای که از خشم، خویشتن را می‌دَری،

آیا زمین باید به خاطر تو متروک شود،

یا صخره‌ها از جای خود منتقل گردند؟

5 «براستی که روشناییِ شریران خاموش می‌شود

و شعلۀ آتشِ ایشان نوری ندارد.

6 نوری که در خیمۀ اوست تاریک می‌شود،

و چراغ بالای سرش خاموش می‌گردد.

7 قدمهای استوارش کوتاه شده،

و تدبیرهایش او را به زیر افکنده است.

8 زیرا به پای خود به دام می‌افتد،

و بر روی تورها راه می‌رود.

9 تله، پاشنه‌اش را می‌گیرد،

و دام، او را محکم نگاه می‌دارد.

10 طناب برایش بر زمین پنهان است،

و تله برایش بر سر راه.

11 ترسها از هر سو او را هراسان می‌سازد،

و در هر قدم آزارش می‌دهد.

12 قوایش رو به تحلیل است،

و مصیبت انتظارِ لغزش او را می‌کِشد.

13 بیماری پوستِ تن او را می‌خورَد،

و نخست‌زادۀ مرگ، اعضای بدنِ او را.

14 از خیمه‌ای که بر آن اعتماد داشت کنده شده،

و به حضور پادشاهِ وحشت آورده شده است.

15 ساکنان خیمۀ او هیچ‌یک از کسانِ او نیستند؛

بر مَسکن او گوگرد پاشیده شده است.

16 ریشه‌هایش از زیر می‌خشکد،

و شاخه‌اش از بالا قطع می‌شود.

17 خاطره‌اش از زمین محو می‌گردد،

و در کوچه‌ها نامی ندارد.

18 از روشنایی به تاریکی بیرون رانده شده،

و از جهان بیرون افکنده گشته است.

19 او را در میان قومش نه اولادی است و نه نسلی،

و نه در اقامتگاهش هیچ بازمانده‌ای.

20 مغرب‌زمینیان از سرنوشتش در حیرتند،

و مشرق‌زمینیان را وحشت درگرفته است.

21 بدرستی که چنین است مسکنِ بدکاران،

و اینچنین، منزلگه خدانشناسان.»

Categories
ایوب

ایوب 19

پاسخ ایوب

1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:

2 «تا به کِی عذابم می‌دهید،

و با سخنان خود مرا خُرد می‌کنید؟

3 دهمین بار است که مرا سرزنش می‌کنید؛

آیا از بدرفتاری با من شرم ندارید؟

4 حتی اگر براستی گمراه شده باشم،

خطایم به زیان خودم تمام خواهد شد.

5 اگر به‌واقع خود را برتر از من می‌پندارید،

و رسوایی مرا بر ضدم به کار می‌گیرید،

6 بدانید که خدا بر من بدی روا داشته،

و مرا به دام خویش احاطه کرده است.

7 هرچند فریاد سر می‌دهم: ”خشونت!“

پاسخی نیست.

هرچند فریادِ کمک بلند می‌کنم،

فریادرسی نیست.

8 راهِ مرا مسدود کرده که عبور نتوانم کرد،

و تاریکی را بر طریقهایم مستولی گردانیده است.

9 آبرویم را از من گرفته،

و تاج از سرم برداشته است.

10 مرا از هر سو در هم می‌شکند، و نیست گردیده‌ام؛

امیدم را چون درختی ریشه‌کن کرده است.

11 خشم خود را بر ضد من افروخته است،

و مرا دشمن خود می‌شمارد.

12 لشکریانش با هم پیش می‌آیند؛

بر ضد من سنگر می‌سازند،

و گرداگردِ خیمه‌ام اردو می‌زنند.

13 «برادرانم را از من دور کرده است،

و آشنایانم به‌کلی با من بیگانه‌اند.

14 خویشانم از من کناره جسته‌اند،

و دوستانم مرا به فراموشی سپرده‌اند.

15 میهمانانِ خانه و کنیزانم مرا غریبه می‌شمارند،

و در نظرشان بیگانه‌ای بیش نیستم.

16 غلام خود را فرا می‌خوانم، اما پاسخم نمی‌دهد؛

باید به دهان خویش از او التماس کنم.

17 نَفَسم برای زنم مشمئزکننده است،

و وجودم برای فرزندانِ مادرم چندش‌آور.

18 کودکان نیز مرا خوار می‌شمرند،

و چون برمی‌خیزم بر ضد من سخن می‌گویند.

19 محرمانِ رازم جملگی از من بیزارند،

آنان که دوستشان می‌دارم بر ضد من برخاسته‌اند.

20 پوستی بر استخوان بیش نیستم؛

به تارِ مویی بندم و بس.

21 بر من ترحم کنید! بر من ترحم کنید، ای دوستان من!

زیرا که دست خدا مرا زده است.

22 چرا همچون خدا بر من جفا می‌کنید؟

آیا از خوردن گوشت تنم سیر نشده‌اید؟

23 «کاش سخنانم نوشته می‌شد!

کاش در کتابی ثبت می‌گردید!

24 کاش با قلم آهنین و سُرب،

بر صخره‌ای تا به ابد حَک می‌شد!

25 اما من می‌دانم که ولیّمن زنده است،

و در آخر بر زمینخواهد ایستاد.

26 پس از آنکه پوست تنم اینچنین بگندد،

با این همه، در جسم خویش خدا را خواهم دید!

27 آری، من خودْ او را خواهم دید،

و چشمان خودم بر او خواهد نگریست، نه دیگری.

و دلم در اندرونم چه بی‌تاب است!

28 «اگر گویید: ”چگونه شکارش کنیم،

زیرا که ریشۀ مشکل در خودِ اوست؟“

29 خود باید از شمشیر بترسید،

زیرا که غضب، مجازاتِ شمشیر در پی دارد،

تا بدانید که داوری هست.»

Categories
ایوب

ایوب 20

گفتار صوفَر: شریران رنج خواهند کشید

1 آنگاه صوفَرِ نَعَماتی در پاسخ گفت:

2 «افکار پریشانم مرا به پاسخ گفتن وا می‌دارد،

زیرا که به‌غایت برانگیخته شده‌ام.

3 سرزنشی می‌شنوم که اهانت‌آمیز است،

و فهمِ من مرا به پاسخ گفتن برمی‌انگیزد.

4 «آیا این را از قدیم ندانسته‌ای،

از آن زمان که انسان بر زمین قرار داده شد،

5 که شادیِ شریران اندک زمانی است،

و خوشیِ خدانشناسان لحظه‌ای بیش نیست؟

6 اگرچه تکبرش تا به آسمان برسد،

و سر به ابرها بسایَد،

7 اما مثلِ فضلۀ خود برای همیشه نابود خواهد شد،

و آنان که او را دیده‌اند خواهند گفت: ”کجاست؟“

8 همچون خواب می‌پرَد و دیگر یافت نمی‌شود؛

مانند رؤیای شب، محو و نابود می‌گردد.

9 چشمی که او را دیده است، دیگر او را نخواهد دید،

و مکانش دیگر بر او نخواهد نگریست.

10 فرزندانش به بینوایان تاوان خواهند داد،

و دستانش ثروت او را پس خواهد داد.

11 استخوانهایش از نیروی جوانی پر است،

اما با او در دلِ خاک خواهد آرامید.

12 «اگرچه بدی به مذاق او شیرین است،

و آن را زیر زبان خود پنهان می‌کند،

13 از آن لذت می‌برد و رهایش نمی‌کند،

بلکه آن را در دهان خود نگاه می‌دارد،

14 اما خوراک او در شکمش تبدیل می‌شود،

و در اندرونش به زهرِ مار بَدَل می‌گردد.

15 ثروتی را که فرو بلعیده، قِی خواهد کرد؛

خدا آن را از شکمش بیرون خواهد کشید.

16 زهرِ مارها را خواهد مکید،

و نیش افعی او را خواهد کشت.

17 بر رودخانه‌ها نظر نخواهد کرد،

و نه بر نهرهایی که به خامه و عسل جاری است.

18 دسترنجِ خویش را پس خواهد داد،

و از گلوی او پایین نخواهد رفت؛

از سود تجارت خود

لذتی نخواهد برد.

19 زیرا بینوایان را زیرِ پا لِه کرده و آنها را به حال خود واگذاشته است؛

خانه‌ای را که خود نساخته، غصب کرده است.

20 «از آنجا که شکمش هیچ سیری نمی‌شناسد،

نمی‌گذارد هیچ چیزی که مایۀ لذت اوست از چنگش به در رود.

21 دیگر چیزی نمانده که نخورده باشد،

از این رو کامروایی‌اش را دوامی نخواهد بود.

22 در اوجِ رفاه خویش، در تنگی خواهد بود.

دست همۀ مفلوکان بر او بلند خواهد شد.

23 آنگاه که شکم خویش را پر می‌کند،

خدا آتش خشمِ خویش را بر او خواهد فرستاد،

و حینی که می‌خورَد آن را بر او خواهد بارانید.

24 هرچند از سِلاح آهنین بگریزد،

تیر برنجین او را خواهد سُفت.

25 آن را بیرون می‌کِشد و از پشت او به در می‌آید؛

نوکِ برّاق آن از زهره‌اش خارج می‌شود.

ترس و وحشت او را فرا می‌گیرد؛

26 تاریکی مطلق برای خزائنش مقرر است.

آتشِ ندمیده او را در کام خواهد کشید،

و آنچه را در خیمۀ او باقی است خواهد خورد.

27 آسمانها تقصیر او را فاش خواهد کرد،

و زمین به ضد او بر خواهد خاست.

28 خانه‌اش را سیل خواهد برد،

آبهای خروشان در روز غضب خدا.

29 این است نصیب مرد شریر از جانب خدا،

میراث مقدر برای او از سوی پروردگار.»

Categories
ایوب

ایوب 21

پاسخ ایوب

1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:

2 «سخنم را به‌دقّت بشنوید،

این باشد تسلی شما به من.

3 تحملم کنید تا سخن بگویم،

و پس از سخن گفتنم به تمسخر ادامه دهید.

4 «و اما من، آیا شکایت از آدمی دارم؟

پس چرا بی‌تاب نباشم؟

5 بر من بنگرید و حیران شوید،

و دست بر دهانتان نهید.

6 هرگاه به یاد می‌آورم، به وحشت می‌افتم،

و لرزه بر اندامم مستولی می‌شود.

7 از چه رو شریران زنده می‌مانند،

به سن پیری می‌رسند و در توانایی نیرومند می‌گردند؟

8 فرزندان ایشان در حضورشان با ایشان استوار می‌شوند،

نسل ایشان، در برابر دیدگانشان.

9 خانه‌ها‌یشان از وحشت در امان است،

و چوب خدا بالای سرشان نیست.

10 گاو نرِ ایشان در جفتگیری خطا نمی‌کند؛

ماده‌گاوشان می‌زاید و سِقط نمی‌کند.

11 کودکانشان را همچون گَله بیرون می‌فرستند،

و فرزندانشان به رقص و پایکوبی می‌پردازند.

12 به نوای دفّ و بربط می‌سرایند،

و به آوازِ نِی شادی می‌کنند.

13 روزگار خویش به سعادتمندی می‌گذرانند،

و در آرامش به هاویهفرود می‌شوند.

14 به خدا می‌گویند: ”از ما دور شو!

ما خواهان شناخت طریقهای تو نیستیم.

15 قادر مطلق کیست که عبادتش کنیم؟

از استدعا به درگاه او ما را چه سود؟“

16 اما سعادتمندیِ ایشان در دست خودشان نیست،

پس، از مشورت شریران به دور می‌ایستم.

17 «چند بار دیده‌اید که چراغ شریران خاموش شود؟

یا مصیبت بر آنان نازل گردد؟

یا خدا در غضب خویش ایشان را به دردها گرفتار سازد؟

18 چند بار دیده‌اید که چون کاه در برابر باد باشند،

یا چون خَس که تندباد آن را بِرُبایَد؟

19 می‌گویید: ”خدا مکافات ایشان را برای فرزندانشان می‌اندوزد.“

باشد که خودشان را سزا دهد تا بدانند!

20 باشد که چشمان خودشان نظاره‌گرِ نابودیشان باشد،

باشد که از غضبِ قادر مطلق بنوشند!

21 زیرا او را از آنچه پس از او بر سرِ اهل خانه‌اش می‌آید چه باک،

آنگاه که شمار ماههای زندگی‌اش قطع می‌گردد؟

22 «آیا خدا را دانش توان آموخت؟

حال‌آنکه او خود والامرتبگان را داوری می‌کند.

23 یکی در اوج قوّت می‌میرد،

و در کمالِ آسایش و امنیت؛

24 شکمش سیر است،

و مغز استخوانهایش تر و تازه.

25 دیگری در تلخی جان می‌میرد،

و طعم سعادت را هرگز نمی‌چشد.

26 هر دو در کنار هم در دل خاک می‌خوابند،

و کرمها ایشان را می‌پوشاند.

27 «اینک افکارتان را نیک می‌دانم،

و تدبیرهایی را که برای آزار من می‌اندیشید.

28 زیرا می‌گویید: ”کجاست خانۀ نجیب‌زاده؟

کجاست خیمه‌ای که شریران در آن ساکن بودند؟“

29 آیا از رهگذران نپرسیده‌اید؟

و آیا شواهد ایشان را تصدیق نمی‌دارید؟

30 اینکه مرد شریر در روز بلا مصون می‌ماند،

و در روز غضب رهایی می‌یابد؟

31 کیست که رفتار او را رو به رو تقبیح کند؟

و کیست که او را به سبب کرده‌هایش سزا دهد؟

32 او را به گورستان حمل خواهند کرد،

و بر مزار او پاس خواهند داد.

33 کُلوخهای وادی برایش شیرین است؛

مردمان جملگی از پی‌اش می‌روند،

و پیشاپیش او گروهی بی‌شمار روانند.

34 پس چگونه مرا به سخنان باطل تسلی توانید داد؟

از جوابهایتان جز بی‌وفایی باقی نمی‌ماند.»

Categories
ایوب

ایوب 22

گفتار اِلیفاز

1 آنگاه اِلیفازِ تیمانی در پاسخ گفت:

2 «آیا آدمی به خدا منفعت تواند رسانید؟

آیا حتی مرد حکیم برای او سودمند تواند بود؟

3 اگر تو پارسا باشی، چه لذتی نصیب قادر مطلق خواهد شد؟

اگر طریقهایت بی‌عیب باشد، چه نفعی به او خواهد رسید؟

4 «آیا به سبب خداترسیِ توست که تأدیبت می‌کند،

یا تو را به محاکمه می‌کشد؟

5 آیا شرارت تو عظیم نیست،

و گناهانت بی‌انتها نِی؟

6 زیرا از برادرانت به ناحق گِرو گرفتی،

و لباسِ برهنگان را برکَندی.

7 به خستگان آب ندادی،

و نان از گرسنگان دریغ داشتی.

8 پنداشتیکه قدرتمندانْ زمین را تصاحب می‌کنند،

و بلندمرتبگان در آن زیست می‌نمایند.

9 بیوه‌زنان را تهی‌دست روانه کردی،

و بازوی یتیمان شکسته شد.

10 از این روست که دامها از هر سو احاطه‌ات کرده،

و وحشت به ناگاه تو را درگرفته است،

11 که تاریکی نمی‌گذارد چیزی ببینی،

و سِیلْ تو را می‌پوشانَد.

12 «آیا خدا در جایهای رفیع آسمان نیست؟

ببین بلندترین ستارگان چه رفیع‌اند!

13 و تو می‌گویی: ”خدا چه می‌داند؟

آیا می‌تواند از میانِ تاریکیِ غلیظ داوری کند؟

14 ابرها مخفیگاه اوست، پس نمی‌بیند،

او بر تارکِ آسمانها می‌خرامد.“

15 آیا در طریق قدما همچنان پیش می‌روی،

که مردمان شریر در آن گام زده‌اند؟

16 همانها که پیش از وقتْ ربوده شدند،

و بنیاد‌شان را سیلاب برد.

17 که به خدا گفتند: ”از ما دور شو!“

یا ”قادر مطلق به ما چه توانَد کرد؟“

18 حال آنکه او بود که خانه‌هایشان را به نعمات پر می‌ساخت،

پس من از تدبیر شریران به دور می‌ایستم.

19 پارسایان چون این را بینند، شادمان خواهند شد؛

بی‌گناهان ایشان را استهزا کرده، خواهند گفت:

20 ”به‌یقین مخالفان ما منقطع شدند،

و دولتِ ایشان را آتش در کام کشید.“

21 «پس تسلیم خدا باش که از صلح و سلامت برخوردار خواهی بود،

و بدین‌گونه سعادت به تو روی خواهد کرد.

22 تعلیم را از دهانِ او پذیرا شو،

و سخنانش را در دلت جای ده.

23 اگر نزد قادر مطلق بازگشت کنی، بنا خواهی شد،

اگر ظلم را از خیمۀ خود دور سازی.

24 اگر طلای خود را در خاک نَهی،

و طلای اوفیر را میان سنگهای نهرها بگذاری،

25 آنگاه قادر مطلق طلای تو خواهد بود،

و نقرۀ خالصِ تو.

26 زیرا آنگاه از قادر مطلق لذت خواهی برد،

و روی خود را به سوی خدا بر خواهی افراشت.

27 به درگاهش استدعا خواهی کرد

و او تو را اجابت خواهد نمود،

و تو نذرهای خویش را اَدا خواهی کرد.

28 آنچه عزم کنی برایت برقرار خواهد شد،

و روشنایی بر راههایت خواهد تابید.

29 چون مردمان پست گردند، تو می‌گویی: ”سرافرازی باشد؛“

و او افتاده‌دلان را نجات خواهد بخشید.

30 او کسانی را که بی‌گناه نیستند خواهد رهانید،

و به پاکیِ دستان تو رهایی خواهند یافت.»

Categories
ایوب

ایوب 23

پاسخ ایوب

1 آنگاه ایوب در پاسخ گفت:

2 «امروز نیز شکایتم تلخ است،

و با وجود ناله‌ام، دست اوبر من سنگین است.

3 کاش می‌دانستم او را کجا بیابم،

تا در مسکن او حاضر شوم!

4 آنگاه دعوی خود به حضور او عرضه می‌داشتم،

و دهان خویش از حُجتها آکنده می‌ساختم؛

5 آنچه در پاسخم می‌گفت، درمی‌یافتم،

و آنچه را به من بیان می‌کرد، می‌فهمیدم.

6 آیا به عظمتِ قدرت خویش با من مجادله می‌کرد؟

نِی! بلکه به من توجه نشان می‌داد.

7 آنجا مردِ صالح می‌توانست برای او حجت بیاورد،

و من برای همیشه از دست داور خویش رهایی می‌یافتم.

8 «اینک به سوی شرق می‌روم، و او آنجا نیست؛

به سوی غرب، اما او را نمی‌بینم؛

9 چون در شمال به کار مشغول است، او را مشاهده نمی‌کنم؛

چون رو به سوی جنوب می‌نهد، او را نمی‌بینم.

10 اما او راهی را که می‌روم می‌داند،

و چون مرا بیازماید، مانند طلا بیرون خواهم آمد.

11 در جای قدمهای او پا نهاده‌ام؛

طریق او را نگاه داشته، از آن منحرف نشده‌ام.

12 از فرمان لبانِ او دور نگشته‌ام؛

سخنان دهانش را بیش از رِزق خود ذخیره کرده‌ام.

13 اما او یگانه است؛ کیست که تغییرش دهد؟

او هرآنچه دلش بخواهد، انجام می‌دهد.

14 آری، او آنچه را برای من مقدّر داشته به جا خواهد آورد،

و چیزهای بسیار مانند این نزد وی است.

15 از این رو از حضورش می‌هراسم،

و چون بدین می‌اندیشم، از او می‌ترسم.

16 خدا دلِ مرا ضعیف ساخته است؛

قادر مطلق مرا به هراس افکنده است.

17 با این حال به واسطۀ تاریکی منقطع نگشته‌ام،

و نه به سبب ظلمت غلیظی که روی مرا پوشانده است.

Categories
ایوب

ایوب 24

1 «چرا قادر مطلق زمانها به جهت داوری تعیین نمی‌کند،

و چرا عارفانش هرگز روزهای او را به چشم نمی‌بینند؟

2 برخی مرزها را جابه‌جا می‌کنند،

و گله‌هایی را می‌چرانند که غصب کرده‌اند.

3 الاغِ یتیمان را می‌رانند،

و گاوِ بیوه‌زنان را به گرو می‌گیرند.

4 نیازمندان را از راهْ برون می‌افکنند،

و فقیران زمین جملگی خویشتن را پنهان می‌سازند.

5 اینک آنان همچون خران وحشی در بیابان،

به جهت کار خود در پی خوراک بیرون می‌روند،

و بیابانِ بَرَهوت به فرزندان ایشان خوراک می‌رساند.

6 علوفۀ خویش را در صحرا درو می‌کنند،

و خوشه‌های پس‌مانده از تاکستانِ شریران را برمی‌چینند.

7 برهنه و بی‌جامه شب را به سر می‌برند،

و در سرما پوششی ندارند.

8 از بارانِ کوهساران تَر می‌شوند،

و از نبودِ سرپناه، صخره‌ها را در آغوش می‌گیرند.

9 یتیم از پستان مادر ربوده می‌شود،

و طفلِ شخصِ فقیر به جهت گرو اسیر می‌گردد.

10 برهنه و بی‌جامه به هر سو سرگردانند؛

با شکم گرسنه بافه‌ها را حمل می‌کنند.

11 در میان ردیفهای درختان زیتون روغن می‌گیرند؛

تشنه‌لب چَرخُشت را پایمال می‌کنند.

12 نالۀ آنان که در حال مرگند از شهر بلند است،

و جانهای مجروحان فریادِ کمک سر می‌دهد،

اما خدا بدکرداریِ آدمیان را ملاحظه نمی‌کند.

13 «هستند کسانی که در برابر نور طغیان می‌کنند،

و راههای آن را نمی‌شناسند،

و در طریقهایش نمی‌مانند.

14 قاتل سحرگاهان برمی‌خیزد

تا فقیر و نیازمند را بکُشد،

و شبانگاهان چون دزد می‌شود.

15 چشم شخص زناکار انتظار غروب را می‌کشد،

و می‌گوید: ”چشمی مرا نخواهد دید“،

و روی خود را می‌پوشاند.

16 در تاریکی به خانه‌ها نَقْب می‌زنند

و در روز، خویشتن را پنهان می‌کنند؛

ایشان با روشنایی بیگانه‌اند.

17 برای جملۀ ایشان تاریکیِ غلیظ همچون صبح است،

چراکه مونسِ ترسهای تاریکیِ غلیظند.

18 «همچون کف بر روی آبهایند؛

نصیبِ ایشان بر زمین، ملعون است،

و هیچ‌کسبه تاکستان ایشان نمی‌رود.

19 چنانکه خشکسالی و گرما آبِ برف را می‌رباید،

همچنان هاویه نیز گنهکاران را.

20 رَحِم، فراموششان می‌کند،

و کِرم، نوش جانشان؛

دیگر ذکری از ایشان نیست،

پس شرارت مانند درخت بریده می‌شود.

21 «از زنِ نازای بی‌اولاد بهره‌کشی می‌کنند،

و بیوه‌زنان را دستگیری نمی‌نمایند.

22 اما خدا به نیروی خویش قدرتمندان را برمی‌کَنَد؛

چون او برمی‌خیزد، هیچ‌کس از حیات خود مطمئن نتواند بود.

23 ایشان را امنیت می‌بخشد، و بر آن تکیه می‌کنند،

اما چشمان او بر راههایشان است.

24 چند صباحی سر‌افراز می‌شوند، و بعد نیست می‌گردند؛

پست می‌شوند، و مانند دیگران رخت برمی‌بندند،

و همچون سَرِ سنبله‌های گندم بریده می‌شوند.

25 اگر جُز این است، کیست که مرا تکذیب کند،

و بطالت سخنم را آشکار سازد؟»

Categories
ایوب

ایوب 25

گفتار بِلدَد

1 آنگاه بِلدَدِ شوحی در پاسخ گفت:

2 «حاکمیت و هیبت از آن خداست؛

او در مکانهای رفیع خویش آرامش برقرار می‌کند.

3 آیا لشکریانِ او را می‌توان شمرد؟

کیست که نور او بر وی طلوع نکند؟

4 آدمی چگونه نزد خدا پارسا شمرده شود؟

آن که از زن زاده شود چگونه پاک توانَد بود؟

5 اینک حتی ماه نیز نوری ندارد،

و ستارگان در نظرش پاک نیستند،

6 چه رسد به آدمی که حشره‌ای بیش نیست،

و بنی‌آدم که کرمی بیش نِی!»

Categories
ایوب

ایوب 26

پاسخ ایوب

1 ایوب در پاسخ گفت:

2 «شخص بی‌قوّت را عجب یاری رسانده‌ای!

بازوی ناتوان را عجب نجات داده‌ای!

3 شخص بی‌حکمت را عجب مشورت داده‌ای!

خردمندی را عجب به نمایش گذاشته‌ای!

4 به یاریِ چه کسی چنین سخنان بر زبان رانده‌ای،

و روحِ کیست که از طریق تو سخن گفته است؟

5 «ارواح مردگان می‌لرزند،

آنان که زیر آبهایند و همۀ ساکنانش.

6 هاویهبه حضور وی عریان است،

و اَبَدونرا پوششی نیست.

7 شمال را بر خلاء می‌گسترانَد،

و زمین را بر نیستی می‌آویزد.

8 آبها را در ابرهای خود می‌پیچد،

اما ابرها زیر بار آنها شکافته نمی‌شود.

9 روی ماهِ تمام را می‌پوشانَد،

و ابرهای خویش را بر آن می‌گسترانَد.

10 دایره‌ای بر سطح آبها کشیده است،

و آن را حدِ بین روشنایی و تاریکی قرار داده است.

11 ستونهای آسمان می‌لرزد

و از عتاب او حیران می‌ماند.

12 به نیروی خویش دریا را آراممی‌سازد،

و به حکمتِ خویش رَهَبرا خُرد می‌کند.

13 به روح او آسمانها زینت داده شده‌اند،

و دست او مارِ تیزرو را سُفته است.

14 براستی که اینها تنها حواشی طریقهای اوست،

و چه نجوای آرامی از او می‌شنویم!

اما رعدِ جَبَروتِ او را کیست که درک توانَد کرد؟»