Author: admin

معرفیِ نامه به عبرانیان

نامه به عبرانیان خطاب به مسیحیان یهودی‌نژادی نوشته شده است که احتمالاً به سبب درک نادرستشان از مقام و کار عیسی مسیح، در خطر بازگشت به کیش سابق خود بودند. از این رو، نویسنده در آغاز مسیح را به عنوان مکاشفۀ حقیقی و نهایی خدا معرفی می‌کند و برتری او را بر فرشتگان و موسی و کهانت یهود ثابت می‌نماید. او با تأکید بر سه حقیقت مسلم به این کار دست می‌زند: ۱) عیسی پسر ازلی و ابدی خداست، لذا برتر از انبیای عهد عتیق، فرشتگان و موسی است. ۲) خدا عیسی را کاهنی ابدی اعلام کرده است، پس او برتر از کاهنان عهد عتیق است. ۳) عیسی مؤمنان را از گناه، ترس و مرگ رهایی می‌بخشد و در مقام کاهن اعظم، نجات و رستگاری حقیقی را برای آنان به ارمغان می‌آورد. نظام قربانیها و مراسم دینی یهود، تنها سایه‌ای از این نجات عظیم است.

نویسنده با اشاره به ایمانِ شخصیتهای برجستۀ تاریخ قوم اسرائیل (باب ۱۱)، خوانندگانش را به پایداری در ایمان تشویق می‌کند و در باب دوازدهم از ایشان می‌خواهد که با چشم‌دوختن به عیسی، ایمان خود را با وجود همۀ مصیبتها و سختیها، تا به آخر حفظ کنند. کتاب با بیان مطالبی پندآمیز و هشدارگونه به پایان می‌رسد.

تقسیم‌بندی کلّی

۱- مقدمه: مسیح، مکاشفۀ کامل خدا (۱:۱-۳)

۲- برتری مسیح بر فرشتگان (۱:۴ تا ۲:۱۸)

۳- برتری مسیح بر موسی و یوشَع (۳:۱ تا ۴:۱۳)

۴- برتری کهانت مسیح (۴:۱۴ تا ۲۸:۷)

۵- برتری عهد مسیح (بابهای ۸ و ۹)

۶- برتری قربانی مسیح (باب ۱۰)

۷- اهمیّت ایمان (بابهای ۱۱ و ۱۲)

۸- نصایح و بخش پایانی (باب ۱۳)

پسر خدا برتر از فرشتگان

1 در گذشته، خدا بارها و از راههای گوناگون به واسطۀ پیامبران با پدران ما سخن گفت،

2 امّا در این ایام آخر به واسطۀ پسر خود با ما سخن گفته است، پسری که او را وارث همه چیز مقرر داشت و به واسطۀ او جهان را آفرید.

3 او فروغِ جلالِ خدا و مظهر کامل ذات اوست، و همه چیز را با کلام نیرومند خود نگاه می‌دارد. او پس از پاک کردن گناهان، به دست راست مقام کبریا در عرش برین بنشست.

4 پس به همان اندازه که نامی برتر از فرشتگان به میراث بُرد، از مقامی والاتر از آنها نیز برخوردار شد.

5 زیرا خدا تا کنون به کدام‌یک از فرشتگان گفته است:

«تو پسر من هستی؛

امروز من تو را مولود ساخته‌ام»؟

و یا:

«من او را پدر خواهم بود،

و او مرا پسر»؟

6 بلکه آن هنگام نیز که فرزند ارشد را به جهان می‌آورَد، می‌فرماید:

«همۀ فرشتگان خدا او را بپرستند.»

7 حال آنکه دربارۀ فرشتگان می‌گوید:

«فرشتگانش را بادها می‌سازد،

و خادمانش را شعله‌های آتش.»

8 امّا دربارۀ پسر می‌گوید:

«ای خدا، تخت سلطنت تو جاودانه است؛

عصای پادشاهی تو عصای عدل و انصاف است.

9 تو پارسایی را دوست می‌داری و شرارت را دشمن؛

از این رو خدا، خدای تو، تو را بیش از همقطارانت به روغن شادمانی مسح کرده است.»

10 و نیز می‌فرماید:

«تو، ای خداوند، در آغازْ بنیان زمین را نهادی،

و آسمانها صنعت دستان توست!

11 آنها از میان می‌روند، امّا تو بر‌جا می‌مانی!

آنها همه چون جامهْ مندرس خواهند شد!

12 آنها را چون ردایی در هم خواهی پیچید،

و بسان جامه‌ای جایگزین خواهند شد.

امّا تو همان هستی،

و سالهای تو را پایانی نیست!»

13 خدا تا کنون به کدام‌یک از فرشتگان گفته است:

«به دست راست من بنشین

تا آن هنگام که دشمنانت را کرسی زیر پایت سازم»؟

14 مگر آنها جملگی روحهایی خدمتگزار نیستند که برای خدمت به وارثان آیندۀ نجات فرستاده می‌شوند؟

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/HEB/1-137747438d88b7685a161d6b4103deee.mp3?version_id=118—

ضرورت جدّی گرفتن نجات

1 پس بر ماست که به آنچه شنیده‌ایم با دقتِ هر چه بیشتر توجه کنیم، مبادا از آن منحرف شویم.

2 زیرا اگر پیامی که به واسطۀ فرشتگان بیان شد الزام‌آور بود، آن‌گونه که هر سرپیچی و نافرمانی مجازاتی برحق می‌یافت،

3 پس ما چه راه گریزی خواهیم داشت اگر چنین نجاتی عظیم را نادیده بگیریم؟ این نجات در آغاز به واسطۀ خداوند بیان شد و سپس توسط آنان که از او شنیدند بر ما ثابت گردید،

4 در حالی که خدا نیز بر آن گواهی می‌داد، با آیات و عجایب و معجزات گوناگون، و عطایای روح‌القدس، که آنها را بنا به خواست خود تقسیم می‌کرد.

عیسی خود را همانند برادران خویش می‌سازد

5 او جهان آینده را که از آن سخن می‌گوییم، زیر فرمان فرشتگان قرار نداد.

6 امّا شخصی در جایی شهادت داده، گفته است:

«انسان چیست که در اندیشه‌اش باشی،

و بنی‌آدم، که به او روی نمایی؟

7 او را اندکیکمتر از فرشتگان ساختی،

و تاج جلال و اکرام را بر سرش نهادی

8 و همه چیز را زیر پاهای او نهادی.»

خدا با قرار دادن همه چیز زیر فرمان او، چیزی باقی نگذاشت که مطیع وی نباشد. امّا در حال حاضر، هنوز نمی‌بینیم که همه چیز زیر فرمان او باشد.

9 امّا عیسی را می‌بینیم که اندک‌زمانی پایینتر از فرشتگان قرار گرفت، ولی اکنون تاج جلال و اکرام بر سرش نهاده شده است، چرا که از رنج مرگ گذشت تا بر حسب فیض خدا برای همه طعم مرگ را بچشد.

10 به‌جا بود خدا که همه چیز برای او و به واسطۀ او وجود دارد، برای اینکه پسران بسیار را به جلال برساند، قهرمانِنجات ایشان را از راه تحمل رنج، کامل گرداند.

11 زیرا او که مقدّس می‌سازد و آنان که مقدّس می‌شوند، همه از یک تبارند. از همین رو، عیسی عار ندارد ایشان را برادر بخواند.

12 چنانکه می‌گوید:

«نام تو را به برادرانم اعلام خواهم کرد؛

و در میان جماعت، تو را خواهم ستود.»

13 و باز می‌گوید:

«من بر او توکل خواهم کرد.»

و باز:

«اینک من، و فرزندانی که خدا به من داده است.»

14 از آنجا که فرزندان از جسم و خون برخوردارند، او نیز در اینها سهیم شد تا با مرگ خود، صاحب قدرت مرگ یعنی ابلیس را به زیر کِشد،

15 و آنان را که همۀ عمر در بندگیِ ترسِ از مرگ به سر برده‌اند، آزاد سازد.

16 زیرا مسلّم است که او نه فرشتگان، بلکه نسل ابراهیم را یاری می‌دهد.

17 از همین رو، لازم بود از هر حیث همانند برادران خود شود تا بتواند در مقام کاهن اعظمی رحیم و امین، در خدمت خدا باشد و برای گناهان قوم کفّاره کند.

18 چون او خود هنگامی که آزموده شد، رنج کشید، قادر است آنان را که آزموده می‌شوند، یاری رساند.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/HEB/2-730e60a31ae49686311b0907ef7908dc.mp3?version_id=118—

برتری عیسی بر موسی

1 پس ای برادران مقدّس که در دعوت آسمانی شریک هستید، اندیشۀ خود را بر عیسی معطوف کنید که اوست رسول و کاهن اعظمی که بدو معترفیم.

2 او نسبت به کسی که او را برگماشت امین بود، همان‌گونه که موسی نیز در تمام خانۀ خدا امین بود.

3 امّا به همان اندازه که حرمت سازندۀ خانه از خودِ خانه بیشتر است، عیسی نیز لایق حرمتی بیش از موسی شمرده شد.

4 زیرا هر خانه‌ای به دست کسی بنا می‌شود، امّا بانی همه چیز خداست.

5 موسی در مقام خادم در تمام خانۀ خدا امین بود تا بر آنچه می‌بایست در آینده گفته شود، شهادت دهد.

6 امّا مسیح، در مقام پسرِ صاحب‌اختیار بر خانۀ خدا، امین است. و خانۀ او ما هستیم، به شرطی که آزادگیخود را حفظ کنیم و در مباهات به امید خود همچنان پایدار بمانیم.

7 پس همان‌گونه که روح‌القدس می‌فرماید:

«امروز، اگر صدای او را می‌شنوید،

8 دل خود را سخت مسازید،

چنانکه در ایام تمرد کردید،

به هنگام آزمایش در بیابان.

9 آنجا پدران شما مرا آزمایش و امتحان کردند،

با اینکه چهل سال کارهای مرا دیده بودند.

10 به همین سبب، از آن نسل خشمگین بودم

و گفتم: ”اینان همواره در دل خود گمراهند، و راههای مرا نمی‌شناسند؛“

11 پس در خشم خود سوگند خوردم

که به آسایش من هرگز راه نخواهند یافت.»

12 ای برادران، هوشیار باشید که از شما کسی دل شَرور و بی‌ایمان نداشته باشد که از خدای زنده رویگردان شود.

13 بلکه هر روز، تا آن زمان که هنوز ’امروز‘ خوانده می‌شود، یکدیگر را پند دهید تا کسی از شما در اثر فریب گناه، سختدل نشود.

14 از آن رو که در مسیح شریک شده‌ایم، تنها به شرطی که اطمینان آغازین خود را تا به آخر استوار نگاه داریم.

15 چنانکه هم‌اکنون گفته شد:

«امروز، اگر صدای او را می‌شنوید،

دل خود را سخت مسازید،

چنانکه در ایام تمرد کردید.»

16 مگر آنان که شنیدند و با وجود آن سرپیچی کردند، چه کسانی بودند؟ آیا همۀ آنانی نبودند که موسی از مصر به در آورد؟

17 و از چه کسانی چهل سال خشمگین بود؟ مگر نه آنان که گناه کردند و اجسادشان در بیابان افتاد؟

18 و دربارۀ چه کسانی سوگند خورد که به آسایش او هرگز راه نخواهند یافت؟ مگر نه همانها که نافرمانیکردند؟

19 پس می‌بینیم به سبب بی‌ایمانی بود که نتوانستند راه بیابند.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/HEB/3-e858523f7778cdcc39891243d739f528.mp3?version_id=118—

آسایش شَبّات برای قوم خدا

1 پس به‌هوش باشیم مبادا با اینکه وعدۀ راه یافتن به آسایش او هنوز به قوّت خود باقیست، آشکار شود که احدی از شما، از دست یافتن به آن باز‌مانده است.

2 زیرا به ما نیز چون ایشان بشارت داده شد. امّا پیامی که شنیدند، سودی برایشان نداشت، زیرا با آنان که گوش فرا دادند به ایمان متحد نشدند.

3 ولی ما که ایمان آورده‌ایم، به آن آسایش راه می‌یابیم. چنانکه خدا فرموده است:

«پس در خشم خود سوگند خوردم

که به آسایش من هرگز راه نخواهند یافت،»

و با این همه، کارهای او از زمان آفرینش جهان به پایان رسیده بود؛

4 زیرا در جایی راجع به روز هفتم بیان می‌کند که: «خدا در هفتمین روز، از همۀ کارهای خویش بیاسود،»

5 و باز در قسمتی که در بالا نقل شد، می‌گوید: «به آسایش من هرگز راه نخواهند یافت.»

6 بنابراین، از آنجا که این حقیقت به قوّت خود باقی است که برخی می‌باید به آن آسایش راه یابند، و آنان که پیشتر بشارت یافتند، به سبب نافرمانی راه نیافتند،

7 پس خدا دیگر بار روزی خاص را مقرر فرمود، و پس از گذشت سالهای بسیار، در مزامیر داوود، از ’امروز‘ سخن گفت و آن‌گونه که پیشتر بیان شد، فرمود:

«امروز، اگر صدای او را می‌شنوید،

دل خود را سخت مسازید.»

8 زیرا اگر یوشَع به آنها آسایش بخشیده بود، مدتها بعد، خدا از روزی دیگر سخن نمی‌گفت.

9 پس قوم خدا هنوز باید از آسایش شَبّاتبرخوردار شوند؛

10 زیرا هر کس که به آسایش خدا داخل می‌شود، او نیز از کارهای خود آسودگی می‌یابد، همان‌گونه که خدا از کارهای خود برآسود.

11 پس بیایید به‌جدّ بکوشیم تا به آن آسایش راه یابیم، مبادا کسی از نافرمانی آنان سرمشق گیرد و در‌لغزد.

12 زیرا کلام خدا زنده و مؤثر است و بُرنده‌تر از هر شمشیر دو دم، و چنان نافذ که نَفْس و روح، و مفاصل و مغزِ استخوان را نیز جدا می‌کند، و سنجشگر افکار و نیّتهای دل است.

13 هیچ چیز در تمام آفرینش از نظر خدا پنهان نیست، بلکه همه چیز در برابر چشمان او که حساب ما با اوست، عریان و آشکار است.

عیسی، کاهن اعظمِ ما

14 پس چون کاهن اعظمی والامقام داریم که از آسمانها درگذشته است،یعنی عیسی پسر خدا، بیایید اعتراف خود را استوار نگاه داریم.

15 زیرا کاهن اعظم ما چنان نیست که نتواند با ضعفهای ما همدردی کند، بلکه کسی است که از هر حیث همچون ما وسوسه شده است، بدون اینکه گناه کند.

16 پس آزادانهبه تخت فیض نزدیک شویم تا رحمت بیابیم و فیضی را حاصل کنیم که به هنگام نیاز یاریمان دهد.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/HEB/4-39e21d6718482e184a0a6f3996859697.mp3?version_id=118—

1 هر کاهن اعظم از میان آدمیان انتخاب می‌شود و به نمایندگیِ آدمیان در امور الهی منصوب می‌گردد تا هدایا و قربانیها به جهت گناهان تقدیم کند.

2 او می‌تواند با آنان که ناآگاهانه به راه خطا می‌روند، به نرمی رفتار کند، زیرا خود نیز دارای ضعف است.

3 از همین رو، باید نه تنها برای گناهان مردم، بلکه برای گناهان خود نیز قربانی تقدیم کند.

4 هیچ‌کس خودْ این افتخار را از آنِ خویش نمی‌سازد، بلکه این افتخار زمانی نصیب شخص می‌شود که خدا او را همانند هارون فرا خواند.

5 مسیح نیز خودْ جلال کهانتِ اعظم را از آنِ خویش نساخت، بلکه آن را از همان کسی دریافت کرد که به او گفت:

«تو پسر من هستی؛

امروز، من تو را مولود ساخته‌ام.»

6 و در جای دیگر می‌گوید:

«تو جاودانه کاهن هستی،

در رتبۀ مِلْکیصِدِق.»

7 او در ایام زندگی خود بر زمین، با فریادهای بلند و اشکها به درگاه او که قادر به رهانیدنش از مرگ بود، دعا و استغاثه کرد و به‌خاطر تسلیمش به خدا مستجاب شد.

8 هرچند پسر بود، با رنجی که کشید اطاعت را آموخت.

9 و چون کامل شد، همۀ آنان را که از او اطاعت می‌کنند، منشاء نجات ابدی گشت.

10 و از جانب خدا تعیین شد تا کاهن اعظم باشد، از مرتبۀ مِلْکیصِدِق.

هشدار دربارۀ سقوط از ایمان

11 در این باره، مطالب بسیار برای گفتن داریم، امّا شرح آنها دشوار است، چرا که گوشهای شما سنگین شده است.

12 براستی که پس از گذشت این همه وقت، خود می‌بایست معلّم باشید. و با این حال نیاز دارید کسی اصول ابتدایی کلام خدا را دیگر بار از آغاز به شما بیاموزاند. شما محتاج شیرید، نه غذای سنگین!

13 هر که شیرخوار است، با تعالیم پارسایی چندان آشنا نیست، زیرا هنوز کودک است.

14 امّا غذای سنگین از آنِ بالغان است که با تمرین مداوم، خود را تربیت کرده‌اند که خوب را از بد تشخیص دهند.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/HEB/5-9926a2ba9c8416fc3e688eae580a76f5.mp3?version_id=118—

1 پس بیایید تعالیم ابتدایی دربارۀ مسیح را پشت سر نهاده، به سوی کمال پیش برویم، و دیگر بار توبه از اعمال منتهی به مرگ،و ایمان به خدا،

2 و آموزشِ تعمیدها،و دستگذاری‌ها، و رستاخیز مردگان و مجازات ابدی را بنیان ننهیم.

3 و چنین نیز خواهیم کرد، هرگاه خدا اجازه دهد.

4 زیرا آنان که یک بار منوّر گشتند و طعم آن موهبت آسمانی را چشیدند و در روح‌القدس سهیم شدند

5 و طعم نیکویی کلام خدا و نیروهای عصر آینده را چشیدند،

6 اگر سقوط کنند، ممکن نیست بتوان ایشان را دیگر بار به توبه آورد، چرا کهبه زیان خویش، پسر خدا را باز بر صلیب می‌کنند و او را در برابر چشم همگان بی‌حرمت می‌سازند.

7 اگر زمینی، بارانی را که بارها بر آن می‌بارد جذب کند و برای کسانی که به‌خاطر آنها کِشت شده است محصول مفید بار آورَد، از خدا برکت می‌یابد.

8 امّا زمینی که خار و خس بار می‌آورد، بی‌ارزش است و در خطر لعنت قرار دارد، و سرانجام نیز سوزانده خواهد شد.

9 ای عزیزان، هرچند این‌چنین سخن می‌گوییم، امّا در مورد شما یقین داریم که چیزهای بهتر که با نجات همراه است، نصیبتان خواهد شد.

10 زیرا خدا بی‌انصاف نیست که عمل شما و محبتی را که به‌خاطر نام او در خدمت به مقدسیننشان داده و می‌دهید فراموش کند.

11 آرزوی ما این است که هر‌یک از شما همین جدیّت را برای تحقق امیدتان تا به آخر نشان دهید،

12 و کاهل نباشید، بلکه از کسانی سرمشق گیرید که با ایمان و شکیبایی وارث وعده‌ها می‌شوند.

قطعی بودن وعده‌های خدا

13 هنگامی که خدا به ابراهیم وعده داد، چون بزرگتری از خودش نبود که به او سوگند خورَد، پس به خود سوگند خورد

14 و فرمود: «به‌یقین تو را برکت خواهم داد و تو را کثیر خواهم ساخت.»

15 و بدین‌گونه، ابراهیم پس از آنکه با شکیبایی انتظار کشید، وعده را یافت.

16 آدمیان به کسی بزرگتر از خود سوگند می‌خورند و سوگند، سخن شخص را تضمین می‌کند و به همۀ بحثها پایان می‌بخشد.

17 به همین‌سان، چون خدا خواست تغییرناپذیر بودن قصد خود را بر وارثان وعده‌ها هر چه آشکارتر سازد، آن را با سوگند تضمین کرد،

18 تا به واسطۀ دو امر تغییرناپذیر، که ممکن نیست خدا دربارۀ آنها دروغ بگوید، ما از دلگرمی بسیار برخوردار شویم، ما که گریخته‌ایم تا امیدی را که پیش روی ما قرار داده شده است، به چنگ گیریم.

19 این امید، به منزلۀ لنگری محکم و ایمن برای جان ماست، امیدی که به محرابِ درون حجاب راه می‌یابد،

20 جایی که عیسی چون پیشرو ما، و به نمایندگی از ما، داخل شد؛ همان که جاودانه کاهن اعظم شده است، در رتبۀ مِلْکیصِدِق.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/HEB/6-d42db3645fc24ecd3fe95020f8a0ce60.mp3?version_id=118—

کهانت مِلْکیصِدِق

1 این مِلْکیصِدِق، پادشاه سالیم و کاهن خدای متعال بود. او به ابراهیم که از شکست دادنِ پادشاهان بازمی‌گشت، برخورد و او را برکت داد.

2 و ابراهیم به همین شخص از همه چیز ده‌یک داد. نام او نخست به معنی ’پادشاه پارسایی‘ و بعد ’پادشاه سالیم‘، یعنی ’پادشاه صلح‘ است.

3 او به لحاظ اینکه نه پدر و نه مادر و نه نسب‌نامه‌اش معلوم است، و نه آغازِ ایام یا پایان زندگی‌اش، شبیه پسر خدا بوده، همیشه کاهن باقی می‌ماند.

4 بنگرید که او چه شخص بزرگی بود که حتی ابراهیمِ پاتْریارْکاز غنایم به او ده‌یک داد!

5 حال، بنا بر حکم شریعت، فرزندان لاوی که کاهن می‌شوند، می‌باید از قوم که برادران ایشانند ده‌یک بگیرند، هرچند آنها نیز از نسل ابراهیم‌اند.

6 امّا این شخص که از نسل لاوی نبود، از ابراهیم ده‌یک گرفت و او را که صاحب وعده‌ها بود، برکت داد.

7 و بدون شک، کوچکتر است که از بزرگتر برکت می‌یابد.

8 در یکی، کسانی ده‌یک می‌گیرند که می‌میرند؛ امّا در دیگری، کسی که درباره‌اش شهادت داده شده که زنده است.

9 حتی می‌توان گفت که خودِ لاوی هم که دریافت‌کنندۀ ده‌یک بود، به واسطۀ ابراهیم ده‌یک داد.

10 زیرا هنگامی که مِلْکیصِدِق به ابراهیم برخورد، لاوی در همان وقت نیز در صُلبِ جدّش وجود داشت.

شباهت مِلْکیصِدِق به عیسی

11 اگر دستیابی به کمال، از طریق نظام کهانتِ لاوی میسّر بود – چرا که قوم قوانینی در خصوص آن دریافت کرده بودند – چه لزومی داشت کاهنی دیگر، نه از رتبۀ هارون، بلکه از رتبۀ مِلْکیصِدِق ظهور کند؟

12 زیرا اگر نظام کهانت تغییر کند، ناگزیر شریعت نیز می‌باید تغییر یابد.

13 زیرا کسی که این مطالب دربارۀ او گفته شده، به قبیله‌ای دیگر تعلق دارد که از آن قبیله کسی هرگز خدمت مذبح را نکرده است؛

14 چون کاملاً روشن است که خداوندِ ما از نسل یهودا بود و موسی در مورد آن قبیله چیزی راجع به کهانت نگفت.

15 و از این هم روشنتر آنکه هر گاه کاهنی دیگر همانند مِلْکیصِدِق ظهور کند،

16 او نه بر پایۀ حکم شرعیِ مربوط به نَسَب خود، بلکه بر پایۀ نیروی حیاتی فناناپذیر، کاهن می‌شود.

17 زیرا دربارۀ او چنین شهادت داده شده که:

«تو جاودانه کاهن هستی،

در رتبۀ مِلْکیصِدِق.»

18 حکم پیشین منسوخ شد، چون سست و بی‌فایده بود،

19 زیرا شریعت هیچ چیز را کامل نکرد. در مقابل، امیدی بهتر ارائه شد که از طریق آن به خدا نزدیک می‌شویم.

20 و این بدون سوگند نبود! دیگران بدون هیچ سوگندی کاهن شدند،

21 امّا کاهن شدن او با سوگند همراه بود، آنگاه که خدا به وی گفت:

«خداوند سوگند خورده

و نظرش را تغییر نخواهد داد که:

”تو جاودانه کاهن هستی“.»

22 به‌خاطر این سوگند، عیسی ضامن عهدی بهتر شده است.

23 شمار کاهنان پیشین بس زیاد بود، زیرا مرگ مانع از ادامۀ خدمت آنها می‌شد.

24 حال آنکه عیسی چون تا ابد زنده است، کهانت بی‌پایان دارد.

25 پس او قادر است آنان را که از طریق وی نزد خدا می‌آیند، جاودانه نجات بخشد،زیرا همیشه زنده است تا برایشان شفاعت کند.

26 ما به چنین کاهن اعظمی نیاز داشتیم، کاهنی قدّوس، بی‌عیب، پاک، جدا از گناهکاران، و فراتر از آسمانها.

27 برخلاف دیگر کاهنان اعظم، او نیازی ندارد هر روز، نخست برای گناهان خود و سپس برای گناهان قوم، قربانی تقدیم کند. بلکه آنگاه که خود را تقدیم کرد، یک بار برای همیشه برای گناهان ایشان قربانی داد.

28 زیرا شریعت، انسانهایی ضعیف را به کهانت اعظم برمی‌گمارد، امّا سوگندی که پس از شریعت آمد، پسر را برگماشت، که جاودانه کامل شده است.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/HEB/7-2a7c3205dfc62511489a8e1d28fe164e.mp3?version_id=118—

کاهن اعظمِ عهد جدید

1 جان کلام در آنچه می‌گوییم این است که ما چنین کاهن اعظمی داریم که بر جانب راست تختِ مقام کبریا در آسمان نشسته

2 و خدمتگزار مکان اقدس یعنی آن خیمۀ حقیقی است که خداوند بر پا کرده، نه انسان.

3 هر کاهن اعظم برای تقدیم هدایا و قربانیها منصوب می‌شود. از همین رو، این کاهن نیز می‌بایست چیزی برای تقدیم کردن داشته باشد.

4 اگر او بر زمین بود، کاهن نمی‌بود، زیرا کاهنانی دیگر هستند که بنا بر شریعت هدایا تقدیم می‌کنند.

5 امّا آنها تنها شبیه و سایۀ چیزهای آسمانی را خدمت می‌کنند. به همین سبب، هنگامی که موسی می‌خواست خیمه را بسازد، به او هشدار داده شد: «آگاه باش که همه چیز را مطابق نمونه‌ای بسازی که در کوه به تو نشان داده شد.»

6 امّا خدمتی که عیسی یافته، به مراتب برتر از خدمت آنهاست، به همان میزان که او واسطۀ عهدی به مراتب بهتر از عهد قدیم است، عهدی که بر وعده‌های نیکوتر بنا شده است.

7 زیرا اگر عهدِ نخست نقصی نداشت، نیازی به طلب کردن عهدی دیگر نبود.

8 امّا خدا نقصی یافت و بدیشان فرمود:

«خداوند می‌گوید، هان روزهایی فرا می‌رسد

که من با خاندان اسرائیل و خاندان یهودا

عهدی تازه خواهم بست.

9 نه مانند عهدی که با پدرانشان بستم،

آن روز که دست ایشان را گرفتم

تا از سرزمین مصر به در آورم؛

زیرا، خداوند می‌گوید، آنان به عهد من وفادار نماندند.

پس، از ایشان روی گرداندم.

10 امّا خداوند چنین اعلام می‌کند:

این است عهدی که پس از آن ایام

با خاندان اسرائیل خواهم بست.

احکام خود را در ذهن ایشان خواهم نهاد،

و بر دلهای ایشان خواهم نگاشت.

من خدای ایشان خواهم بود،

و ایشان قوم من خواهند بود.

11 دیگر کسی به همسایۀ خود تعلیم نخواهد داد

و یا کسی به برادر خود نخواهد گفت،

”خداوند را بشناس!“

زیرا همه از خُرد و بزرگ، مرا خواهند شناخت،

12 از آن رو که شرارت ایشان را خواهم آمرزید

و گناهانشان را دیگر هرگز به یاد نخواهم آورد.»

13 خدا با سخن‌گفتن از عهدی ’جدید‘، آن عهد نخست را کهنه می‌سازد؛ و آنچه کهنه و قدیمی می‌شود، زود از میان خواهد رفت.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/HEB/8-50dd8ee80a314892f772166e6ff530c3.mp3?version_id=118—

عبادت در خیمۀ زمینی

1 عهد نخست، قوانینی برای عبادت داشت و نیز از محرابگاهی زمینی برخوردار بود.

2 خیمه‌ای بر پا شده بود که در اتاق نخستآن، چراغدان، میز، و نان حضور قرار داشت؛ این مکان ’قُدس‘ خوانده می‌شد.

3 پشت پردۀ دوّم نیز اتاقی بود که ’قُدس‌الاقداس‘ نام داشت؛

4 در این اتاق، مذبح زرّینِ بخور و صندوق عهد قرار داشت که با طلا پوشانیده شده بود. در این صندوق، ظرفِ زرّینِ ’مَنّا‘، عصای هارون که شکوفه آورده بود، و الواح سنگی عهد قرار داده شده بود.

5 بر بالای صندوق، کروبیانِ ’جلال‘بر جایگاه کفّارهسایه‌گستر بودند. اکنون جای آن نیست که به شرح جزئیات بپردازیم.

6 پس از آنکه همه چیز بدین صورت نظام یافت، کاهنان مرتب به اتاق نخست داخل می‌شدند تا خدمت خود را به انجام رسانند.

7 امّا تنها کاهن اعظم به اتاق دوّم داخل می‌شد، آن هم تنها سالی یک بار، و همیشه نیز خون به همراه داشت تا برای خود و برای گناهانی که قوم ناآگاهانه کرده بودند، تقدیم کند.

8 روح‌القدس بدین‌گونه نشان می‌دهد که تا زمانی که اتاقنخست برقرار است، راه ورود به مکان اقدس هنوز ظاهر نشده است.

9 این نِمادی است از زمان حاضر که در آن، هدایا و قربانیهایی تقدیم می‌شود که قادر نیست وجدان عبادت‌کننده را کاملاً پاک سازد،

10 بلکه تنها به کارِ خوردن و نوشیدن و انجام آداب مختلف شستشوی آیینی می‌آید. اینها تنها تشریفاتی است ظاهری که تا فرا رسیدن زمان اصلاحِ امور ابلاغ شده بود.

خون مسیح

11 امّا چون مسیح در مقام کاهن اعظمِ آن امورِ نیکو ظاهر گشت که هم‌اکنون واقع شده‌اند، به خیمه‌ای بزرگتر و کاملتر داخل شد که به دست انسان ساخته نشده است و به دیگر سخن، به این خلقت تعلّق ندارد.

12 و به خون بزها و گوساله‌ها داخل نشد، بلکه یک بار برای همیشه به خون خود به قُدس‌الاقداس داخل شد و رهاییابدی را حاصل کرد.

13 زیرا اگر خون بزها و گاوها و پاشیدن خاکسترِ گوساله بر آنان که به لحاظ آیینی ناپاکند، ایشان را تقدیس می‌کند تا به ظاهر پاک باشند،

14 چقدر بیشتر، خون مسیح که به واسطۀ آن روح جاودانی، خویشتن را بی‌عیب به خدا تقدیم کرد، وجدان ما را از اعمال منتهی به مرگپاک خواهد ساخت تا بتوانیم خدای زنده را خدمت کنیم!

15 از همین رو، مسیح واسطۀ عهدی است جدید، تا فراخواندگان بتوانند میراث جاودانی موعود را دریافت کنند. زیرا اکنون مرگی رخ داده که آنان را از گناهانی که در متن عهد نخست واقع شد، رهایی می‌بخشد.

16 زیرا در هر عهدی،لازم است مرگِ عاملی که عهد را رسمیت می‌بخشدبه میان آید،

17 زیرا هر عهدی تنها بر اساس چنین مرگی ارزش قانونی می‌یابد؛ چون تا زمانی که عاملِ رسمیت بخشنده به عهد زنده است، آن عهد اعتباری ندارد.

18 از همین رو، حتی عهد نخست نیز بدون خون، قابل اجرا نبود.

19 آن هنگام که موسی هر یک از احکام شریعت را به تمامی قوم اعلام کرد، خون گوساله‌ها را گرفته، همراه با آب و پشم قرمز و شاخه‌های زوفا، بر طومار و همۀ قوم پاشید

20 و گفت: «این است خون عهدی که خدا شما را به نگاه داشتنش حکم فرموده است.»

21 همچنین آن خون را بر خیمه و بر هرآنچه در آیینهای آن به کار می‌رفت، پاشید.

22 در حقیقت، بنا بر شریعت، تقریباً همه چیز به وسیلۀ خون پاک می‌شود و بدون ریختن خون، آمرزشی نیست.

23 پس می‌بایست شبیه چیزهای آسمانی با این قربانیها پاک شود، امّا اصل آنها با قربانیهایی بهتر از اینها.

24 زیرا مسیح به محرابگاهی داخل نشد که ساختۀ دست بشر و تنها شبیه محرابگاه حقیقی باشد، بلکه به خودِ آسمان داخل شد تا اکنون به نمایندگی از ما در حضور خدا ظاهر شود.

25 و نیز به آنجا داخل نشد تا خویشتن را بارها چون قربانی تقدیم کند، همانند کاهن اعظم که هر ساله به قُدس‌الاقداس داخل می‌شود، آن هم با خونی که خون خودش نیست.

26 زیرا در این صورت، مسیح می‌بایست از زمان آفرینش جهان، بارها رنج کشیده باشد. امّا او اکنون یک بار برای همیشه در نقطۀ اوج تمامی اعصارظاهر شد تا با قربانی خود، گناه را از میان بردارد.

27 همان‌گونه که برای انسان یک بار مردن و پس از آن داوری مقرر است،

28 مسیح نیز پس از آنکه یک بار قربانی شد تا گناهان بسیاری را بر دوش کِشد، دیگر بار ظاهر خواهد شد، نه برای رفع گناه، بلکه تا آنان را که مشتاقانه چشم به راه اویند، نجات بخشد.

—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/HEB/9-b9d406ebebfed42e2ed89c86592d9467.mp3?version_id=118—