خداوند در معبد مقدس خویش است
برای سالار سرایندگان. مزمور داوود.
1 در خداوند پناه گرفتهام؛
پس چگونه به جانِ من میگویید:
«همچون پرندهای به کوه خود بگریز؛
2 زیرا هان شریران کمان را میکِشند،
و تیر را بر زِه نهادهاند،
تا در تاریکی بر راستدلان بیندازند.
3 زیرا چون ارکان منهدم میگردند،
پارسا چه میتواند کرد؟»
4 خداوند در معبد مقدس خویش است؛
خداوند بر تخت خود در آسمان است.
چشمان او مینگرد،
پِلکهای او بنیآدم را میآزماید.
5 خداوند پارسا و شریر را میآزماید؛
جان او بیزار است از آن که خشونت را دوست میدارد.
6 بر شریران اخگرهای افروختهخواهد بارانید؛
سهم پیالۀ آنها گوگردِ گداخته و بادِ سوزان خواهد بود.
7 زیرا خداوند عادل است،
او اعمال پارسایانه را دوست میدارد؛
صالحان روی او را نظاره خواهند کرد.
—https://api-cdn.youversionapi.com/audio-bible-youversionapi/42/32k/PSA/11-abb989fe95e305da84fcf2a73db27ab9.mp3?version_id=118—