سخنان پایانی ایوب
1 ایوب در ادامۀ خطابۀ خود گفت:
2 «کاش که چون ماههای گذشته میبودم،
چون روزهایی که خدا از من مراقبت میکرد،
3 آنگاه که چراغش بر سرم میتابید،
و با نورِ او در تاریکی میخرامیدم؛
4 آنسان که در روزهای کامرانی خود بودم،
آنگاه که دوستیِ خدا بر خیمۀ من بود،
5 آنگاه که قادر مطلق هنوز با من بود،
و فرزندانم در اطرافم بودند،
6 آنگاه که قدمهای خود را با سرشیر میشُستم،
و صخره، نهرهای روغن برایم روان میساخت!
7 «چون به دروازۀ شهر بیرون میرفتم،
و کرسی خود را در میدان شهر مهیا میساختم،
8 جوانان مرا دیده، خود را پنهان میکردند،
و پیران بر پا شده، میایستادند؛
9 بزرگان از سخن گفتن بازایستاده،
دست بر دهان میگذاشتند؛
10 آواز نجبا خاموش میگشت،
و زبان به کامشان میچسبید.
11 گوشی که مرا میشنید، مبارکم میخوانْد،
چشمی که مرا میدید، تحسینم میکرد.
12 زیرا فقیری را که فریاد برمیآورد میرهانیدم،
و هم یتیمی را که یاوری نداشت.
13 دعای خیرِ آن که در حال مرگ بود به من میرسید،
و دلِ بیوهزن به سبب من شادمانه میسرایید.
14 پارسایی را در بر کردم، و جامۀ من شد؛
عدالتخواهی همچون ردا و دستار من بود.
15 کوران را چشم بودم،
و لنگان را پای.
16 برای نیازمندان پدر بودم،
و به دفاع از حق بیگانه برمیخاستم.
17 دندانهای نیش شریران را میشکستم،
و شکار را از دندانهایشان میربودم.
18 «میگفتم: ”در آشیانۀ خویش چشم از جهان فرو خواهم بست،
و ایام خویش چون ریگْ پرشمار خواهم ساخت.
19 ریشههایم به سوی آبها خواهد گسترد،
و شبنمْ شب را بر شاخههایم به سر خواهد آورد.
20 جلالم در من تر و تازه خواهد بود،
و کمانم در دستم همواره نو خواهد ماند.“
21 «مردمان به من گوش فرا میدادند و انتظار میکشیدند،
و برای شنیدن مشورت من خاموش میماندند.
22 پس از سخن گفتنِ من دیگر سخن نمیگفتند،
و سخنانم بر ایشان فرو میچکید.
23 برایم انتظار میکشیدند، چنانکه برای باران،
و دهان خویش میگشودند، آنسان که برای باران بهاری.
24 آنگاه که متزلزل بودند بر ایشان تبسم میکردم،
و نظر لطف مرا خوار نمیشمردند.
25 راه را برای ایشان برگزیده، بر مسند رهبری تکیه میزدم،
همچون پادشاهی بودم ساکن در میان لشکرش،
همچون کسی که سوگواران را تسلی بخشد.